گل یخ... لادن نیکنام

در خراش های گلویم

گل یخ کاشته ام

روی دیوارهای خانه

درخت خرمالو...

باغچه را خالی کرده ام

برای فرود کلاغ ها و برف ها

و این صدای توست

که از بام آغاز می شود

بنفشه ها را گذاشته ام کنار کبودترین تکه های دلم

نفس هایم تنگ

شب ها پناه می برم به محبوبه ها

داستان ها

روی گل های کاغذی نوشته

از تکرار صدای ِ گرفته ام

در گوش های ِ خودم

می ترسم

از نگاه کلاغ ها

سکوت ِ برف ها

سرمای ِ استخوان هایم را در پیراهن های تو پنهان کرده ام

روی زخم های روحم

پامچال چیده ام

گلستانم

بی آن که بیایی

و بر خودم نام گلی را گذاشته ام