دوبیتی های هوشنگ ابتهاج ...

صبح آرزو

خوشا صبحی که چون از خواب خیزم

 به آغوش تو از بستر گریزم

گشایم در به رویت شادمانه

 رخت بوسم ، به پایت گل بریزم

شکسته

نگاه چشم بیمارت چه خسته ست

 کبوترجان ! که بالت را شکسته ست ؟

 کجا شد بال پرواز بلندت ؟

 سفید خوشگلم ! پایت که بسته ست ؟

گریه

شبی بود و بهاری ، در من آویخت

چه آتش ها ، چه آتش ها برانگیخت

فرو خواندم به گوشش قصه ی خویش

 چو باران بهاری اشک می ریخت

امید

 چه خوش برقی به چشم شب درخشید

 چراغم را فروغی تازه بخشید

 مخوان ای جغد شب لالایی شوم

 که پشت پرده بیدار است خورشید