یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم... "فریدون مشیری"

بگذار سر به سینه ی من تا که بشنوی

 آهنگ اشتیاق دلی دردمند را

شاید که بیش از این نپسندی به کار عشق

 آزار این رمیده ی سر در کمند را

بگذار سر به سینه ی من تا بگویمت

 اندوه چیست، عشق کدامست، غم کجاست

بگذار تا بگویمت این مرغ خسته جان

 عمریست در هوای تو از آشیان جداست

دلتنگم، آنچنان که اگر بینمت به کام

 خواهم که جاودانه بنالم به دامنت

شاید که جاودانه بمانی کنار من

 ای نازنین که هیچ وفا نیست با منت

تو آسمان آبی آرام و روشنی

 من چون کبوتری که پرم در هوای تو

یک شب ستاره های تو را دانه چین کنم

 با اشک شرم خویش بریزم به پای تو

بگذار تا ببوسمت ای نوشخند صبح

 بگذار تا بنوشمت ای چشمه ی شراب

بیمار خنده های توام ، بیشتر بخند

 خورشید آرزوی منی ، گرم تر بتاب

زندگی... "سهراب سپهری"

زندگى موسیقى گنجشک هاست

 زندگى باغ تماشاى خداست...

زندگى یعنى همین پرواز‌ها،

 صبح‌ها،

 لبخند‌ها،

 آواز‌ها...

زندگی ذره‌ی کاهیست، که کوهش کردیم،

 زندگی نام نکویی ست، که خوارش کردیم،

 زندگی نیست بجز نم نم باران بهار،

 زندگی نیست بجز دیدن یار

 زندگی نیست بجز عشق،

 بجز حرف محبت به کسی،

 ورنه هر خار و خسی،

 زندگی کرده بسی،

 زندگی تجربه‌ی تلخ فراوان دارد، دو سه تا کوچه و پس کوچه و اندازه‌ی یک عمر بیابان دارد.

ما چه کردیم و چه خواهیم کرد در این فرصت کم؟

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش... "حافظ"

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آن است که باشد غم خدمت کارش

جای آن است که خون موج زند در دل لعل

زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش

بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری

بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل

جانب عشق عزیز است فرومگذارش

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه

به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود

نازپرورد وصال است مجو آزارش...