افتاده به شهریم که ویرانه ندارد... "مجمر اصفهانی"

افتاده به شهریم که ویرانه ندارد
یک شهر غریبیم و یکی خانه ندارد

جایی نه ، که گیرد دل دیوانه قراری
ویران شود آن شهر که میخانه ندارد

گه گوشه آبادی و گه کنج خرابی
آسوده کسی کو دل دیوانه ندارد

من بودم و دل ، کو سر افسانه ی ما داشت
فریاد که آن هم سر افسانه ندارد

آهسته رفیقان که به هر گام درین راه
گسترده دو صد دام و یکی دانه ندارد

عالم همه خود بیخود از آنند و گر نه
کاری به کس این نرگس مستانه ندارد

مستیم از این باده در این بزم که ساقی
می در قدح و باده به پیمانه ندارد

آئی پی تاراج دل ( مجمر ) و چیزی
جز نقش خیال تو درین خانه ندارد