مقدمه و خیر مقدم...

 سلام، دوست خوبم...

به وبلاگم خوش آمدید، ممنونم از این که برای دیدن وبلاگ وقت گذاشتید، امیدوارم

 لذت ببرید و برایتان قابل استفاده باشد.

سعی داشته و دارم که گلچینی از اشعار شاعران بزرگ پارسی کهن ،معاصرین و 

شاعران جوان و در حیات را در این مجموعه جمع آوری نمایم... 

و با اتکال به خداوند متعال در حد امکان ادامه دهم تا مجموعه ای کامل شود...

مسلم است که خالی از اشکال و ایراد هم نیست. 

از دوستان و عزیزان بازدیدکننده تقاضا دارم در راستای تحقق این سعی، حقیر را از 

راهنمائی ها و نظرات خود بهره مند نمایند تا بتوانم در ادامه از آنها برای تکمیل 

این وبلاگ استفاده نمایم .

          کپی برداری از مطالب این وبلاگ با ذکر منبع بلامانع است.

علاوه بر گزینه های تماس با من و نظرات، 

عزیزان می توانند از طریق ایمیل زیر با من در تماس باشند:

                                            [e-mail] 

 دوستان و بازدیدکنندگان گرامی ،

از تاریخ 94/4/2 دسترسی به این وبلاگ با آدرس 

زیرهم امکان پذیر شده است:

                                                         rahnik.ir    

    از بذل توجه و محبت شما صمیمانه سپاسگزارم...                                              

 * شاد و سلامت باشید و زندگی تان سرشار از نشاط و آرامش...*

  با سپاس فراوان                              

 رضا علیزاده (نیکو)                            

چشم هایت زبانه می کشند...”قونار اکلوف”

چشم هایت

زبانه می کشند

از گرمیِ شراب سرخ

چگونه فرو بنشانم آن شعله ها را

تنها با نوشیدن پیاله پیاله از نگاهت

و یا

با بوسه های پیاپی

آن گاه

دوباره پیاله چشمانت را

پر خواهی کرد

از شراب زرد

شرابی که بیشتر از همه دوست می دارم...

 برگردان:

”هادی دهقانی”

یک عمر از آغوشم اگر دور بمانی..."صنم نافع"

یک عمر از آغوشم اگر دور بمانی

در خانه ی بی پنجره محصور بمانی

با شمع به حال خود اگر اشک بریزی

پروانه ى من!پای کمی نور بمانی

آن قسمت دیوانه ترم پیش تو مانده ست

تا سهم دلم باشی و مجبور بمانی

گوشم به لبت مانده و شعر از پىِ بوسه

ای کاش که با قافیه ها جور بمانی

ای کاش که عمری به دلم درد بریزی

ای کاش همین آدم مغرور بمانی

هر ساز فقط لحن خودت را بنوازد

در گوشه ی هر پرده ی ماهور بمانی

دلبسته ی چشمان تو می مانم و باید

درگیر من و این گره ی کور بمانی

موهایِ تو در باد به هوهو که چه یعنی... “شهراد میدرى”

موهایِ تو در باد به هوهو که چه یعنی

بر شانه رها مخملِ جادو که چه یعنی

گیرم که سراپایِ تو دل می برد از ناز

دلبر شده ای غرقِ هیاهو که چه یعنی

هر گوشه کمین کرده پلنگی سرِ راهت

چشمانِ خرامانِ تو آهو که چه یعنی

آیینه در آیینه شده محوِ نگاهت

تصویرِ تو افتاده به هرسو که چه یعنی

خشکش زده زنبور از این شهد و تو خندان

لب هایِ تو شیرین/ترِ کندو که چه یعنی

مهتابی و دریاچه به تصنیفِ تو مشغول

در پرده ات آوازِ پرِ قو که چه یعنی

اندامِ بلورینِ تو چون شعرِ سپید است

چشمانِ تو هر سایه غزل گو که چه یعنی

ترسم که به منزل نرسد بارِ کجِ تو

کج می کنی از اخم، هی ابرو که چه یعنی

در خواب مرا دیدی و خندیدی و رفتی

از در ننهادی قدمی تو که چه یعنی

با اشک نوشتم غزلی پیشکشِ تو

اما تو فقط وردِ لبت "او" که چه یعنی

ترک خودپرستی کن..."رهی معیری "

گر به چشم دل جانا جلوه های ما بینی

در حریم اهل دل جلوه خدا بینی

راز آسمان ها را در نگاه ما خوانی

نور صبحگاهی را بر جبین ما بینی

در مصاف مسکینان چرخ را زبون یابی

با شکوه درویشان شاه را گدا بینی

گر طلب کنی از جان عشق و دردمندی را

عشق را هنر یابی درد را دوا بینی

چون صبا ز خار و گل ترک آشنایی کن

تا بهر چه روی آری روی آشنا بینی

نی ز نغمه واماند چون ز لب جدا ماند

وای اگر دل خود را از خدا جدا بینی

تار و پود هستی را سوختیم و خرسندیم

رند عافیت سوزی همچو ما کجا بینی

تابد از دلم شب ها پرتوی چو کوکب ها

صبح روشنم خوانی گر شبی مرا بینی

ترک خودپرستی کن عاشقی و مستی کن

تا ز دام غم خود را چون رهی رها بینی

» غزل ها - جلد اول

غزل شمارهٔ ۵۱۱ ... صائب تبریزی

عشق سازد ز هوس پاک دل آدم را

دزد چون شحنه شود امن کند عالم را

آب جان را چو گهر در گره تن مگذار

چون گل و لاله به خورشید رسان شبنم را

در وصالیم و همان خون جگر می نوشیم

تلخی از دل نبرد قرب حرم زمزم را

عالم از جای به تعظیم کلامش خیزد

هر که چون صبح برآرد به تأمل دم را

رم آهوی حرم پای گرانخواب شود

چون به دوش افکنی آن زلف خم اندر خم را

قفس شیر نگشته است نیستان هرگز

عشق آن نیست که بر هم نزند عالم را

شور و غوغا نبود در سفر اهل نظر

نیست آواز درا قافله شبنم را

زینت مردم آزاده بود بی برگی

محضر جود بود دست تهی حاتم را

چه خبر از دل آواره ما خواهد داشت؟

مست نازی که ندارد خبر عالم را

صائب از شعله آه تو، که روشن بادا

می توان خواند شب تار خط درهم را

» دیوان اشعار » غزلیات

غزل شماره ٣٠٨ - دیده انتظار را دام امید کرده ایم..."بیدل دهلوی"

دیده انتظار را دام امید کرده ایم

ای قدمت به چشم ما خانه سفید کرده ایم

دل به خیالت انجمن دیده به حیرتت چمن

سیر تأملی که دل تا مژه عید کرده ایم

همچو صدف قناعت ست بوته امتحان فقر

مغز شد استخوان ما بسکه قدید کرده ایم

فیض جنون نارسا فکر برهنگی کراست

خرقه دوش عافیت سایه بید کرده ایم

معنی لفظ حیرتیم کیست بفهم ما رسد

بوی اثر نهفته را رنگ پدید کرده ایم

گرد بباد رفتگان دست بلند مطلبی است

گوش به چشم کن بدل ناله جدید کرده ایم

آه کجا برد کسی خجلت تهمت عدم

نام خموشی و کری گفت و شنید کرده ایم

فرصت اشک شمع رفت ای دم صبح عبرتی

خنده دیت نمی شود گریه شهید کرده ایم

(بیدل) اگر خطای ما در خور ساز زندگی ست

تا به کفن رسیده ایم ناله سفید کرده ایم