آتش پنهان عشق... "اسیر اصفهانی"

زآتش پنهان عشق ، هر که شد افروخته

دود نخیزد ازو ، چون نفس سوخته

دلبر بی خشم و کین ، گلبن بی رنگ و بو ست

دلکش پروانه نیست ،شمع نیفروخته

در وطن خود گهر ، آبله ای بیش نیست

کی به عزیزی رسد ، یوسف نفروخته

مایه ی ارام دل ،چشم هوس بستن است

از تپش آسوده است ،باز نظر دوخته

شاید کاید به دام ،مرغ پریده ز چنگ

گرم نگردد دگر ، عاشق وا سوخته

داروی بیماری اش ، مستی پیوسته است

چشم تو این حکمت از پیش که آموخته ؟

آمد و آورد باز ، از سر کویش کلیم

بال و پر ریخته ، جان و دل سوخته

زندگی نامه اسیر اصفهانی...

اسیر شهرستانی(اصفهانی)   

        میرزا جلال‌الدین محمد بن‌مؤمن اسیر شهرستانی اصفهانی،

-          زاده ۱۰۲۹ قمری - درگذشت ۱۰۴۹قمری و به روایتی ۱۰۵۹ قمری

      اسیر از شاعران بزرگ فارسی‌سرای سبک هندی قرن ۱۱ قمری است.

زندگی:

میرزا جلال‌الدین، فرزند ارشد میرزا مؤمن از سادات شهرستان - از توابع اصفهان - و از شاعران بزرگ سبک هندی سده‌ی ۱۱ قمری است. ظاهراً در سال ۱۰۲۹ قمری در اصفهان زاده شد. دامنه‌ی علم و دانش او به درستی دانسته نیست اما از قصایدش که بیشتر در مدح ائمه است، آگاهی او از علوم دینی و مسائل عرفانی و فلسفی تا حدودی آشکار می‌شود. وی معاصرشاه عباس اول، شاه صفی و شاه عباس دوم بود، و به اسیر تخلص می‌کرد. وی شاگرد فصیحی هروی  داماد شاه عباس دوم بود. اسیر علاوه بر مهارت در سخنوری، نقاد و شعرسنج بود و منزلش محفل ادب و مجمع شاعران و سخنواران. اسیر همچنین سفری به هند داشته است.

وی به جهت افراط در شراب‌خواری در جوانی درگذشت. در سال مرگ او اختلاف است. ذبیح‌الله صفا به نقل از منابع مورد استفاده‌ی خود تاریخ مرگ وی را ۱۰۴۹ قمری نوشته و این تاریخ شهرت بیشتر دارد ولی ولی‌قلی‌بیک شاملو در قصص الخاقانی ۱۰۵۹ قمری ضبط کرده است  که درست‌تر به نظر می‌رسد.

شعر:

اسیر در سیر تکاملی سبک شعری سده‌ی یازدهم اثر آشکار دارد. سبک هندی با اسیر شهرستانی آغاز شده و با بیدل دهلوی به کمال می‌رسد.  او بنیاد معانی خود را بر چنان تخیل و خیالپردازی‌های وهم‌انگیزی نهاده است که هیچ مضمون و نکته‌ای در سخنش خالی از آن نیست. شاعران هم‌دوره‌ی وی نظیر کلیم کاشانی و صائب تبریزی در سخنان خود وی را ستوده‌اند. با این همه، همه‌ی اشعار اسیر دارای ویژگی‌های سبک هندی نیست. در غزل‌هایی تتبع او از اشعار انوری و سعدی و حافظ هویداست. می‌توان گفت که اشعار اسیر، خاصه غزلیات او، در عین برخورداری از خصوصیات سبک هندی به سبک عراقی نزدیک است.