زندانی... "مهدی سهیلی"

آی . . . زندانبان!

صدای ضجه زندانیه در مانده را بشنو

در این دخمه ی دلتنگ جان فرسای را بگشا

از این بندم رهایی ده

مرا بار دگر با نور خورشید آشنایی ده

که من دیدار رنگ آسمان را آرزو مندم

بسی مشتاق دیدار زن و لبخند فرزندم

من دور از زن و فرزند

            به یک دیدار خشنودم

                   به یک لبخند، خورسندم

الا ای همسرم ، ای همسفر با شادی و رنجم!

             از پشت میله های زندان، ترا دلتنگ می بینم

و رویت را که زیبا گلبن گلخانه ی من بود

                                            بسی بیرنگ می بینم.

به پشت میله های سرد، چشمت گریه آلود است

در آغوش تو می بینم سر فرزند را بر شانه ات غمناک

مگو فرزند ... جانم ،

                 دخترم، امید دلبندم

                                      تو تنها، دخترم تنها

چو می آئی به دیدارم

     نگاهت مات و لب خاموش

                         نمیخوانی ز چشمانم

که من مردی گنه آلوده ام اما پشیمانم

ترا در چشم غمگین است فریاد ملامت ها

مرا در جان ناشاد است غوغای ندامت ها

ترا می بینم و بر این جدائی اشک میریزم

نمیدانی چه غمگین است

                               غروب تلخ پائیزم

الا ای نغمه خوان نیمه شب ، ای رهنورد مست!

که هر شب میخزی از پشت این دیوار ،مستانه

و میپویی بسوی خانه ی خود،

                                  مست و دیوانه

دم دیگر در آغوش زن و فرزند، خورسندی

نه در رنجی، نه در بندی

ولی من آشنای رنجم و با شوق، بیگانه

تو بر کامی و من ناکام

تو در آن سوی ، آزادی

من اینجا بسته ام در دام

میان کام و ناکامی، نباشدغیر چندین گام

               بکامت باد، این شادی

                                        حلالت باد، آزادی

تو ای آزاده ی خوشبخت، ای مرد سعادتمند!

که شبها خاطری مجموع و یاری نازنین داری

میان همسر وفرزند

            دلت همخانه ی شادی

                          لبت همسایه ی لبخند

                                              بهر جا میروی آزاد

بهرسویی که دل می گویدت رو میکنی خورسند

نه در رنجی و نه ، دربند

                بکامت باد، این شادی

                                حلالت باد، آزادی...