ماهی... "احمد شاملو"

من فکر می‌کنم

هرگز نبوده قلبِ من

                       اینگونه

                              گرم و سُرخ

احساس می‌کنم

در بدترین دقایقِ این شامِ مرگ‌زای

چندین هزار چشمه‌ی خورشید

                                           در دلم

می‌جوشد از یقین؛

احساس می‌کنم

در هر کنار و گوشه‌ی این شوره‌زارِ یأس

چندین هزار جنگلِ شاداب

                                     ناگهان

می‌روید از زمین.

*

آه ای یقینِ گم‌شده، ای ماهیِ گریز

در برکه‌های آینه لغزیده توبه‌تو!

من آبگیرِ صافی‌ام، اینک! به سِحرِ عشق؛

از برکه‌های آینه راهی به من بجو!

*

من فکر می‌کنم

هرگز نبوده

            دستِ من

                       این سان بزرگ و شاد

احساس می‌کنم

در چشمِ من

               به آبشرِ اشکِ سُرخ‌گون

خورشیدِ بی‌غروبِ سرودی کشد نفس؛

احساس می‌کنم

در هر رگم

            به هر تپشِ قلبِ من

                                          کنون

بیدارباشِ قافله‌یی می‌زند جرس.

*

آمد شبی برهنه‌ام از در

                               چو روحِ آب

در سینه‌اش دو ماهی و در دستش آینه

گیسویِ خیسِ او خزه‌بو، چون خزه به‌هم.

من بانگ برکشیدم از آستانِ یأس

«ــ آه ای یقینِ یافته، بازت نمی‌نهم!»

۱۳۳۸- باغ آینه