ابیاتی از دقیقی

مدیح تا به بر من رسید عریان بود              ز فرّ و زینت من یافت طیلسان و ازار

**********

جوانی بیامد گشاده‌زبان                       سخن گفتن خوب و طبع روان

به مدح افسر تاجداران بُدی                 ستایندهٔ شهریاران بُدی       

**********

                     برخیز و برافروز هلا قبلهٔ زردشت                             

بنشین و برافکن شکمِ قاقُم بر پشت          

             بس کس که ز زردشت بگردیده دگربار                   

        ناچار کند رو سوی قبلهٔ زردشت                

                 من سرد نیابم که مرا زآتش هجران                       

آتشکده گشته‌ست دل و دیده چو چرخُشت

               گر دست به دل بر نهم از سوختن دل                   

انگِشت شود بی‌شک در دستِ من انگُشت

                 ای روی تو چون باغ و همه باغ بنفشه                  

خواهم که بنفشه چِنم از زلف تو یک مشت 

              آن کس که مرا کُشت، مرا کُشت و ترا زاد              

           وان کس که ترا زاد، ترا زاد و مرا کشت