بمان... "مرتضی امیری اسفندقه"

مثل درخت تازه‌نشانده جوان بمان

دور از هجوم و حملۀ باد خزان بمان

طبع بهاری تو زمستان ندیده است

ای باغ پرشکوفه! همیشه جوان بمان

برگشته‌ای دوباره به پنجاه سالگی

هشتاد و چند سال دگر همچنان بمان

پیری و از جوانی حافظ جوان‌تری

ای صائب زمانه! کلیم زمان! بمان

دریا که هیچ‌گاه به پیری نمی‌رسد

پرجوش و پرخروش، کران تا کران بمان

از شاعر بزرگ پر است آن جهان، بس است

ای شاعر بزرگ! تو در این جهان بمان

می‌خواهم از خدا که هزاران هزار سال

ای خضر شعر! زنده بمانی، بمان! بمان!

روی زمین فرشته شدن کار مشکلی است

ای بهتر از ملائک هفت آسمان بمان

کفر است یا نه؟ گفتم و تکفیر می‌شوم

ای روح شعر! مثل خدا جاودان بمان

در تو شکست راه ندارد، نداشته است

ای در زمینِ شعرِ دری قهرمان، بمان

اسفند دود می‌کندت عشق هر سحر

از چشم‌زخمِ مدعیان در امان بمان