شعرهایم مال تو... "شهراد میدرى"

دختر فالوده موی شهر شیرازی که چه؟

بستنی لب، طالب لیسیدن و گازی که چه؟

مشتری هایت فراوان و سرت خیلی شلوغ

پسته چشم و روسری وانیلی و نازی که چه؟

اخم و تخمت آبلیمو، خنده هایت چون شکر

باز معجونی ملس از این دو می سازی که چه؟

ادعایت می شود شاخه نبات حافظی

هی تفال می زنی و کاشف رازی که چه؟

قند خون شهر را خیر سرت بالا نبر

این همه شیرین زبان هستی و طنازی که چه؟

چون که دستم هست خالی بی محلی می کنی

رویگردان از منی و غرق آوازی که چه؟

بیشتر چون می شوم پاپیچ با من بودنت

طعنه بارم می کنی دستم می اندازی که چه؟

پیش من خود را نگیر و آن یخت را باز کن

سردمهری، گیرم اصلن اهل قفقازی، که چه؟

گرچه هستم یک پیاده، عاقبت کیش منی

شاهی و عارت می آید عشق سربازی که چه؟

بعد از این مال خودم شو، شعرهایم مال تو

"نه" نگو و حلقه را بردار، لجبازی که چه؟