غزل ۱۰۵ ... "حسین منزوی"

چگونه بال زنم تا به ناکجا که تویی

بلندمی پرم اما ، نه آن هوا که تویی

تمام طول خط از نقطه ی که پر شده است

 از ابتدا که تویی تا به انتها که تویی

 ضمیر ها بدل اسم اعظم اند همه

 از او و ما که منم تا من و شما که تویی

 تویی جواب سوال قدیم بود و نبود

 چنانچه پاسخ هر چون و هر چرا که تویی

 به عشق معنی پیچیده داده ای و به زن

 قدیم تازه و بی مرز بسته تا که تویی

 به رغم خار مغیلان نه مرد نیم رهم

از این سغر همه پایان آن خوشا که تویی

جدا از این من و ما و رها ز چون و چرا

 کسی نشسته در آن سوی ماجرا که تویی

 نهادم آینه ای پیش روی آینه ات

 جهان پر از تو و من شد پر از خدا که تویی

 تمام شعر مرا هم ز عشق دم زده ای

 نوشته ها که تویی نانوشته ها که تویی