بت پرست... "طالب آملی"

از ضعف به هرجا که نشستیم وطن شد
وز گریه، به هر سو که گذشتیم چمن شد

جان دگرم بخش که آن جان که تو دادی
چندان ز غمت خاک به سر ریخت که تن شد

پیراهنی از تار وفا دوخته بودم
چون تاب جفای تو نیاورد کفن شد

هر سنگ که بر سینه زدم، نقش تو بگرفت
آن هم صنمی بهر پرستیدن من شد

عشاق تو هر یک به نوایی ز تو خشنود
گر شد ستمی بر سر کوی تو، به من شد

زندانی... "مهدی سهیلی"

آی . . . زندانبان!

صدای ضجه زندانیه در مانده را بشنو

در این دخمه ی دلتنگ جان فرسای را بگشا

از این بندم رهایی ده

مرا بار دگر با نور خورشید آشنایی ده

که من دیدار رنگ آسمان را آرزو مندم

بسی مشتاق دیدار زن و لبخند فرزندم

من دور از زن و فرزند

            به یک دیدار خشنودم

                   به یک لبخند، خورسندم

الا ای همسرم ، ای همسفر با شادی و رنجم!

             از پشت میله های زندان، ترا دلتنگ می بینم

و رویت را که زیبا گلبن گلخانه ی من بود

                                            بسی بیرنگ می بینم.

به پشت میله های سرد، چشمت گریه آلود است

در آغوش تو می بینم سر فرزند را بر شانه ات غمناک

مگو فرزند ... جانم ،

                 دخترم، امید دلبندم

                                      تو تنها، دخترم تنها

چو می آئی به دیدارم

     نگاهت مات و لب خاموش

                         نمیخوانی ز چشمانم

که من مردی گنه آلوده ام اما پشیمانم

ترا در چشم غمگین است فریاد ملامت ها

مرا در جان ناشاد است غوغای ندامت ها

ترا می بینم و بر این جدائی اشک میریزم

نمیدانی چه غمگین است

                               غروب تلخ پائیزم

الا ای نغمه خوان نیمه شب ، ای رهنورد مست!

که هر شب میخزی از پشت این دیوار ،مستانه

و میپویی بسوی خانه ی خود،

                                  مست و دیوانه

دم دیگر در آغوش زن و فرزند، خورسندی

نه در رنجی، نه در بندی

ولی من آشنای رنجم و با شوق، بیگانه

تو بر کامی و من ناکام

تو در آن سوی ، آزادی

من اینجا بسته ام در دام

میان کام و ناکامی، نباشدغیر چندین گام

               بکامت باد، این شادی

                                        حلالت باد، آزادی

تو ای آزاده ی خوشبخت، ای مرد سعادتمند!

که شبها خاطری مجموع و یاری نازنین داری

میان همسر وفرزند

            دلت همخانه ی شادی

                          لبت همسایه ی لبخند

                                              بهر جا میروی آزاد

بهرسویی که دل می گویدت رو میکنی خورسند

نه در رنجی و نه ، دربند

                بکامت باد، این شادی

                                حلالت باد، آزادی...

عشق خوبان... "حسینقلی مستعان"

راست گفتی عشق خوبان آتش است

سخت می سوزاند اما دل کش است

من کجا و ترک آن مهوش ،کجا

دل کجا پرهیز ازاین آتش کجا

شادمانم گرچه در این آتشم

روز و شب می سوزم،اما دل خوشم

از خدا خواهم که افزونش کند

دل اگر دم زد ،پرازخونش کند

کاش ازاین آتش تو را بودی خبر

با خبر بودی که این بی دادگر

شعله اش هرچند افزون تر شود

سینه ازآن هرچند پرخون تر شود

ناله را هرچند سازد زارتر

هرچه دارد دیده را خون بارتر

باغ دل را با صفاتر می کند

مرغ جان را خوش نواتر می کند

صدا کن مرا... "سهراب سپهری"

 صدا کن مرا

 صدای تو خوب است

 صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

 که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید

 در ابعاد این عصر خاموش

 من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

 بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

 و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد

 و خاصیت عشق این است

 حکایت کن از بمب‌هایی که من خواب بودم، و افتاد.

 حکایت کن از گونه‌هایی که من خواب بودم، و تر شد

  بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند

  در آن گیروداری که چرخ زره‌پوش از روی رویای کودک گذر داشت

  قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست

  بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد

  چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد

  چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید

  و آن وقت من، مثل ایمانی از تابش “استوا” گرم

   تو را در سرآغاز یک باغ خواهم نشانید…

ز دو دیده جان فشانم... "عراقی"

 ز دو دیده خون فشانم، ز غمت شب جدایی

 چه کنم؟ که هست اینها گل باغ آشنایی

 همه شب نهاده‌ام سر، چو سگان، بر آستانت

  که رقیب در نیاید به بهانه‌ی گدایی

 مژه‌ها و چشم یارم به نظر چنان نماید

 که میان سنبلستان چرد آهوی ختایی

 در گلستان چشمم ز چه رو همیشه باز است؟

 به امید آنکه شاید تو به چشم من درآیی

سر برگ گل ندارم، به چه رو روم به گلشن؟

 که شنیده‌ام ز گلها همه بوی بی‌وفایی

 به کدام مذهب است این؟ به کدام ملت است این؟

 که کشند عاشقی را، که تو عاشقم چرایی؟

 به طواف کعبه رفتم به حرم رهم ندادند

 که برون در چه کردی؟ که درون خانه آیی؟

  به قمار خانه رفتم، همه پاکباز دیدم

  چو به صومعه رسیدم همه زاهد ریایی

  در دیر می‌زدم من، که یکی ز در در آمد

  که : درآ، درآ، عراقی، که تو هم از آن مایی

آنکه می گرید... "راینر ماریا ریلکه"

آنکه اکنون در کنجی از جهان می گرید ‏
بی سبب در جهان می گرید
بر من می گرید
‏
آنکه اکنون در کنجی از شب می خندد
بی سبب در شب می خندد
بر من می خندد
‏ ‏
آنکه اکنون در کنجی از جهان ره می پیماید
بی سبب در جهان ره می پیماید
به سوی من می آید.‏
‏
آنکه اکنون در کنجی از جهان جان می سپرد
بی سبب در می گذرد
در من می نگرد

پرنده مردنی ست... "فروغ فرخزاد"

دلم گرفته است

دلم گرفته است

به ایوان می روم و انگشتانم را

بر پوست کشیده ی شب می کشم

چراغ های رابطه تاریکند

چراغهای رابطه تاریکند

کسی مرا به آفتاب

معرفی نخواهد کرد

کسی مرا به میهمانی گنجشک ها نخواهد برد

پرواز را به خاطر بسپار

پرنده مردنی ست...