گذران... "فروغ فرخزاد"

تا به کی باید رفت

از دیاری به دیار دیگر

نتوانم نتوانم جستن

هر زمان عشقی و یار دیگر

کاش ما آن دو پرستو بودیم

که همه عمر سفر می کردیم

از بهاری به بهار دیگر

آه اکنون دیریست

که فروریخته در من گویی

تیره آواری از ابر گران

چو میآمیزم با بوسه تو

روی لبهایم می پندارم

میسپارد جان عطری گذران

آنچنان آلودست

عشق غمناکم با بیم و زوال

که همه زندگیم میلرزد

چون ترا می نگرم

مثل این است که

تصویری را

روی جریان های مغشوش آب روان می نگرم

شب وروز

شب و روز

شب و روز

بگذار

که فراموش کنم

تو چه هستی,جز یک لحظه,یک لحظه

که چشمان مرا

می گشاید در

برهوت آ گاهی؟

بگذار که

فراموش کنم...