بــاز مـــی آیــــد بــــهـــاردلـنشین... "محمد جاوید "

بــاز مـــی آیــــد بــــهـــاردلـنشین      بــاز بــلـبــل مــی شــود با گل قرین
بــاز صـــحــرا پـر شقایق میشود        بــاز روشــن قــلب عـاشق می شود
فــصــل ســـرد از هــیــبت باد بـهار     مــی کــنـــد از پــیـش روی او فـرار
ســفــره هــا بــا هـفت سین آراسته   بــا گـــل مـــهـــر و صــفـــا پیراسته
بــر ســر سفره جـوان و خُرد و پیر       ســبزه و آئــیــنـه و مــاهـی و سـیر
سـیـب و سـنـبـل در کـنـار یــاسـمـن    عطربــیــد مـِشک چــون مُشک خُتَن
سرکه و سنجد، سماق و شمع و گل    عـــیـــدآمــد بـــا دف و ســاز و دُهُل
ســال نــوتـحـویل و سال کهنه رفـت      هــم دلمــا تـازه شد هم شال و رخت
یــا مــُقــلّب،قــلب مـــارا شـــاد کــن     یـــامـــُدبّـــر خـــانــــه را آبـــاد کـــن
یـــا مـــُحـــول ،اَحســــنُالــّحالم نما     از بـــدیـــهــــا فـــارغُ الـــبـــالــم نـما
ایـــن دل «جـــاویــد» را پـاک از ریـا       کُــن خــــدا ،ای قـــادر بـــی مــنـتــها