خواب دیدم... "سید امیر حسین میر حسینی"

 خواب دیدم خواب اینکه مرده ام

 خواب دیدم خسته و افسرده ام

 روی من خروارها از خاک بود

 وای قبر من چه وحشتناک بود

  تا میان گور رفتم دل گرفت

  قبر کن سنگ لحد را گل گرفت

  ناله می کردم ولیکن بی جواب

  تشنه بودم تشنه یک جرعه آب

  بالش زیر سرم از سنگ بود

  غرق وحشت سوت و کور و تنگ بود

  خسته بودم هیچ کس یارم نشد

  زان میان یک تن خریدارم نشد

  هرکه آمد پیش حرفی راند و رفت

  سوره حمدی برایم خواند و رفت

 نه شفیقی نه رفیقی نه کسی

 ترس بود و وحشت و دلواپسی

 آمدند از راه نزدم دو ملک

 تیره شد در پیش چشمانم فلک

 یک ملک گفتا بگو نام تو چیست

 آن یکی فریاد زد رب تو کیست

 ای گنهکار سیه دل بسته پر

 نام اربابان خود یک یک ببر

 در میان عمر خود کن جستجو

 کارهای نیک و زشتت را بگو

 ما که ماموران حق داوریم

 نک تو را سوی جهنم می بریم

 دیگر آنجا عذر خواهی دیر بود

 دست و پایم بسته در زنجیر بود

 نا امید از هر کجا و دلفکار

 می کشیدندم به خفت سوی نار

 ناگهان الطاف حق آغاز شد

 از جنان درهای رحمت باز شد

 مردی آمد از تبار آسمان

 نور پیشانیش فوق کهکشان

 چشمهایش زندگانی می سرود

 درد را از قلب آدم می زدود

  گیسوانش شط پر جوش و خروش

  در رکابش قدسیان حلقه بگوش

  صورتش خورشید بود و غرق نور

  جام چشمانش پر از شرب طهور

  لب که نه سرچشمه آب حیات

  بین دستش کائنات و ممکنات

  خاک پایش حسرت عرش برین

  طره یی از گیسویش حبل المتین

  بر سرش دستار سبزی بسته بود

  بر دلم مهرش عجب بنشسته بود

  در قدوم آن نگار مه جبین

  از جلال حضرت عشق آفرین

  دو ملک سر را به زیر انداختند

  بال خود را فرش راهش ساختند

  غرق حیرت داشتند این زمزمه

  آمده اینجا حسین فاطمه

  صاحب روز قیامت آمده

  گویی بهر شفاعت آمده

  سوی من آمد مرا شرمنده کرد

  مهربانانه به رویم خنده کرد

  گفت آزادش کنید این بنده را

  خانه آبادش کنید این بنده را

   اینکه اینجا این چنین تنها شده

   کام او با تربت من وا شده

  مادرش او را به عشقم زاده است

  گریه کرده بعد شیرش داده است

  بارها بر من محبت کرده است

  سینه اش را وقف هیئت کرده است

  اینکه می بینید در شور است و شین

  ذکر لالائیش بوده یا حسین(ع(

  دیگران غرق خوشی و هلهله

  دیدم او را غرق شور و هروله

  با ادب در مجلس ما می نشست

  او به عشق من سر خود را شکست

  سینه چاک آل زهرا بوده است

  چای ریز مجلس ما بوده است

  خویش را در سوز عشقم آب کرد

  عکس من را بر دل خود قاب کرد

  اسم من راز و نیازش بوده است

  خاک من مهر نمازش بوده است

  پرچم من را بدوشش می کشید

  پا برهنه در عزایم می دوید

  اقتدا به خواهرم زینب نمود

  گاه میشد صورتش بهرم کبود

  بارها لعن امیه کرده است

  خویش را نذر رقیه کرده است

  تا که دنیا بوده از من دم زده

  او غذای روضه ام را هم زده

  اینکه در پیش شما گردیده بد

  جسم و جانش بوی روضه می دهد

  حرمت من را به دنیا پاس داشت

  ارتباطی تنگ با عباس داشت

  نذر عباسم به تن کرده کفن

  روز تاسوعا شده سقای من

  گریه کرده چون برای اکبرم

  با خود او را نزد زهرا می برم

  هرچه باشد او برایم بنده است

  او بسوزد صاحبش شرمنده است

  در قیامت عطر و بویش  میدهم

  پیش مردم آبرویش میدهم

  باز بالاتر بروز سرنوشت

  میشود همسایه من در بهشت

  آری آری هرکه پا بست من است

  نامه ی اعمال او دست من است...

تو مرا جان و جهانی... "مولانا"

      تو مرا جان و جهانی چه کنم جان و جهان را

تو مرا گنج روانی چه کنم سود و زیان را

نفسی یار شرابم نفسی یار کبابم       

چو در این دور خرابم چه کنم دور زمان را

ز همه خلق رمیدم ز همه بازرهیدم       

نه نهانم نه بدیدم چه کنم کون و مکان را

ز وصال تو خمارم سر مخلوق ندارم      

      چو تو را صید و شکارم چه کنم تیر و کمان را

                                                      چو من اندر تک جویم چه روم آب چه جویم                                                 

                                                      چه توان گفت چه گویم صفت این جوی روان را                                          

                                                      چو نهادم سر هستی چه کشم بار کهی را                                               

                                                     چو مرا گرگ شبان شد چه کشم ناز شبان را                                            

                                                      چه خوشی عشق چه مستی چو قدح بر کف دستی                                

                                                      خنک آن جا که نشستی خنک آن دیده جان را                                            

                                                      ز تو هر ذره جهانی ز تو هر قطره چو جانی                                               

                                                       چو ز تو یافت نشانی چه کند نام و نشان را                                                  

مهتاب... "نیما یوشیج"

می تراود مهتاب،

می درخشد شب تاب.

نیست یکدم شکند خواب به چشم کس و لیک

غم این خفته ی چند،

خواب در چشم ترم می شکند 

نگران با من استاده سحر

صبح می خواهد از من

کز مبارک دم او آورم این قوم به جان باخته را بلکه خبر،

در جگر لیکن خاری،

از ره این سفرم می شکند 

نازک آرای تن ساق گلی،

که به جانش کِشتم،

و به جان دادمش آب،

ای دریغا ! به برم می شکند 

همین و بس... "سهیل محمودی"

ماییم و پرسه های شبانه ، همین و بس 
تا بانگ صبح ، شعر و ترانه ، همین و بس

فرجام ماجرای بد روز را مپرس 
خوش باد قصه های شبانه ، همین و بس

بعد از من و تو ـ از من و تو ـ یادگار چیست ؟ 
یک مشت داستان و فسانه ، همین و بس

مشتاقم و به خاطر یک لحظه دیدنت 
آورده ام هزار بهانه ، همین و بس

ـ ‌یک روح شرحه شرحه و یک جسم چاک چاک 
از من جز این مجوی نشانه ، همین و بس

ـ تنها ـ در این حوالی متروک ، روح من 
با یاد توست شانه به شانه ، همین و بس

چون عابری ـ خلاصه بگویم ـ در این مسیر 
ماندیم زیر چرخ زمانه ، همین و بس

دفتر « فصلی از عاشقانه ها »

من چه می دانم...؟ "رها"

‏‎

من چه میدانم از،حس پروانه شدن؟!

 من چه میدانم گل،عشق را میفهمد؟

 یا فقط دلبریش را بلد است؟!

 من چه میدانم شمع،واپسین لحظۀ مرگ،

 حسرت زندگیش پروانه است؟

 یا هراسان شده از فاجعۀ نیست شدن؟!

 به خدا من همه را لاف زدم!!

 بخدا من همۀ عمر به عشاق حسادت کردم!!

 باختم من همۀ عمر دلم را،به سراب !!

 باختم من همۀ عمر دلم را،

 به شب مبهم و کابوس پریدن از بام!!

 باختم من همۀ عمر دلم را،

 به حراس تر یک بوسه به لبهای خزان!!

 بخدا لاف زدم،

 من نمیدانم عشق،

رنگ سرخ است؟!آبیست؟!

 یا که مهتاب هر شب، واقعاً مهتابیست؟!

 عشق را در طرف کودکیم،

خواب دیدم یکبار!

 خواستم صادق و عاشق باشم!

 خواستم مست شقایق باشم!

 خواستم غرق شوم،در شط مهر و وفا

 اما حیف،

 حس من کوچک بود.

 یا که شاید مغلوب،پیش زیبایی ها!!

 بخدا خسته شدم،

 میشود قلب مرا عفو کنید؟

 و رهایم بکنید،

 تا تراویدن از پنجره را درک کنم!؟

 تا دلم باز شود؟!خسته ام درک کنید.

 خسته ام درک کنید.

 میروم زندگیم را بکنم،

 میروم مثل شما،

 پی احساس غریبم تا باز،

 شاید عاشق بشوم!

هیاهوی زندگی...

در هیاهوی زندگی دریافتم ؛

چه بسیار دویدن ها

که فقط پاهایم را از من گرفت

در حالی که گویی ایستاده بودم ،

چه بسیار غصه ها

که فقط باعث سپیدی موهایم شد

در حالی که قصه ای کودکانه بیش نبود ،

دریافتم

کسی هست که اگر بخواهد  "می شود"

و اگر نخواهند  "نمی شود"

به همین سادگی ...

کاش نه میدویدم و نه غصه می خوردم

فقط او را می خواندم و بس ...

"؟"

بــاز مـــی آیــــد بــــهـــاردلـنشین... "محمد جاوید "

بــاز مـــی آیــــد بــــهـــاردلـنشین      بــاز بــلـبــل مــی شــود با گل قرین
بــاز صـــحــرا پـر شقایق میشود        بــاز روشــن قــلب عـاشق می شود
فــصــل ســـرد از هــیــبت باد بـهار     مــی کــنـــد از پــیـش روی او فـرار
ســفــره هــا بــا هـفت سین آراسته   بــا گـــل مـــهـــر و صــفـــا پیراسته
بــر ســر سفره جـوان و خُرد و پیر       ســبزه و آئــیــنـه و مــاهـی و سـیر
سـیـب و سـنـبـل در کـنـار یــاسـمـن    عطربــیــد مـِشک چــون مُشک خُتَن
سرکه و سنجد، سماق و شمع و گل    عـــیـــدآمــد بـــا دف و ســاز و دُهُل
ســال نــوتـحـویل و سال کهنه رفـت      هــم دلمــا تـازه شد هم شال و رخت
یــا مــُقــلّب،قــلب مـــارا شـــاد کــن     یـــامـــُدبّـــر خـــانــــه را آبـــاد کـــن
یـــا مـــُحـــول ،اَحســــنُالــّحالم نما     از بـــدیـــهــــا فـــارغُ الـــبـــالــم نـما
ایـــن دل «جـــاویــد» را پـاک از ریـا       کُــن خــــدا ،ای قـــادر بـــی مــنـتــها