رسم ما...“سعدی “

پیش ما رسم شکستن نبود عهد وفا را

الله الله تو فراموش مکن صحبت ما را

قیمت عشق نداند قدم صدق ندارد

سست عهدی که تحمل نکند بار جفا را

گر مخیر بکنندم به قیامت که چه خواهی

دوست ما را و همه نعمت فردوس شما را

گر سرم می‌رود از عهد تو سر بازنپیچم

تا بگویند پس از من که به سر برد وفا را

خنک آن درد که یارم به عیادت به سر آید

دردمندان به چنین درد نخواهند دوا را

باور از مات نباشد تو در آیینه نگه کن

تا بدانی که چه بودست گرفتار بلا را

از سر زلف عروسان چمن دست بدارد

به سر زلف تو گر دست رسد باد صبا را

سر انگشت تحیر بگزد عقل به دندان

چون تأمل کند این صورت انگشت نما را

آرزو می‌کندم شمع صفت پیش وجودت

که سراپای بسوزند من بی سر و پا را

چشم کوته نظران بر ورق صورت خوبان

خط همی‌بیند و عارف قلم صنع خدا را

همه را دیده به رویت نگرانست ولیکن

خودپرستان ز حقیقت نشناسند هوا را

مهربانی ز من آموز و گرم عمر نماند

به سر تربت سعدی بطلب مهرگیا را

هیچ هشیار ملامت نکند مستی ما را

قل لصاح ترک الناس من الوجد سکاری

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس... "شهریار"

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس

کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

جوانی‌ها رجزخوانی و پیری ها پشیمانی است

شب بدمستی و صبح خمار از می گساران پرس

قراری نیست در دور زمانه بی‌قراران بین

سر یاری ندارد روزگار از داغ یاران پرس

تو ای چشمان به خوابی سرد و سنگین مبتلا کرده

شبیخون خیالت هم شب از شب زنده داران پرس

تو کز چشم و دل مردم گریزانی چه می دانی

حدیث اشک و آه من برو از باد و باران پرس

عروس بخت یکشب تا سحر با کس نخوابیده

عروسی در جهان افسانه بود از سوگواران پرس

جهان ویران کند گر خود بنای تخت جمشید است

برو تاریخ این دیر کهن از یادگاران پرس

به هر زادن فلک آوازه‌ی مرگی دهد با ما

خزان لاله و نسرین هم از باد بهاران پرس

سلامت آنسوی قافست و آزادی در آن وادی

نشان منزل سیمرغ از شاهین شکاران پرس

به چشم مدعی جانان جمال خویش ننماید

چراغ از اهل خلوت گیر و راز از رازداران پرس

گدای فقر را همت نداند تاخت تا شیراز

به تبریز آی و از نزدیک حال شهریاران پرس

خانه ویرانه...“حسین پژمان بختیاری”

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

 کس جای در این خانه ویرانه ندارد

دل را به کف هر که دهم باز پس آرد

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

در بزم جهان جز دل حسرت کش مانیست

 آن شمع که می‌سوزد و پروانه ندارد

دل خانه عشقست خدا را به که گویم

کارایشی از عشق کس این خانه ندارد

گفتم مه من! از چه تو در دام نیفتی

 گفتا چه کنم دام شما دانه ندارد

در انجمن عقل فروشان ننهم پای

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

تا چند کنی قصه اسکندر و دارا

ده روزه عمر این همه افسانه ندارد

دیرتر برو... "مهدی فرجی"

پابند کفش های سیاه سفر نشو

یا دست کم بخاطر من  دیرتر برو

دارم نگاه می کنم و حرص می خورم

امشب قشنگ تر شده ای، بیشتر نشو

کاری نکن که بشکنی امـا... شکسته ای

حالا شکستنی ترم از شاخه های مو

موضوع را عوض بکنیم ، از خودت بگو

به به مبارک است ،  دل خوش ،  لباس نو

دارند سور و سات عروسی می آورند

از کوچه های سرد به آغوش گرم تو

هی پا به پا نکن که بگویم سفر به خیر

مجبور نیستی که بمانی ...   ولی نرو

چشمه حیات منم... "مولانا"

نگفتمت مرو آن جا که آشنات منم

در این سراب فنا چشمه حیات منم

وگر به خشم روی صد هزار سال ز من

به عاقبت به من آیی که منتهات منم

نگفتمت که به نقش جهان مشو راضی

که نقش بند سراپرده رضات منم

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی

مرو به خشک که دریای باصفات منم

نگفتمت که چو مرغان به سوی دام مرو

بیا که قدرت پرواز و پرّ و پات منم

نگفتمت که تو را ره زنند و سرد کنند

که آتش و تبش و گرمی هوات منم

نگفتمت که صفت‌های زشت در تو نهند

که گم کنی که سرچشمه صفات منم

نگفتمت که مگو کار بنده از چه جهت

نظام گیرد خلاق بی‌جهات منم

اگر چراغ دلی دان که راه خانه کجاست

وگر خداصفتی دان که کدخدات منم

زینب...“سید حسن حسینی”

پلک صبوری می گشایی

و چشم حماسه ها

روشن می شود

کدام سر انگشت پنهانی

زخمه به تار صوتی تو می زند

که آهنگ خشم صبورت

عیش مغروران را

منغص می کند

می دانیم

تو نایب آن حنجره ی مشبّکی

که به تاراج زوبین رفت

و دلت

مهمانسرای داغ های رشید است

                                    ای زن !

                                    قرآن بخوان

                                    تا مردانگی بماند

                                    قرآن بخوان

                                    به نیابت کل آن سی جز

                                    که با سر انگشت نیزه

                                    ورق خورد

                                    قرآن بخوان

                                    و تجوید تازه را

                                    به تاریخ بیاموز

                                    و ما را

                                    به روایت پانزدهم

                                    معرفی کن

                                    قرآن بخوان

                                    تا طبل هلهله

                                    از های و هوی بیفتد

                                                       خیزران

                                                       عاجزتر از آن است

                                                       که عصای دست

                                                       شکستهای بزک شده باشد

                                                       شاعران بیچاره

                                                       شاعران درمانده

                                                       شاعران مضطر

                                                       با نام تو چه کردند ؟

                                                       تاریخِ زن

                                                       آبرو می گیرد

                                                       وقتی پلک صبوری می گشایی

                                                       و نام حماسی ات

                                                       بر پیشانی دو جبهه ی نورانی می درخشد :

                                                       زینب !

”گنجشک و جبرییل”

سنگ صبور... "؟"

چرخ گردون با دلم  به به چه بازی می کند

با من خسته عجب بنده  نوازی  می کند

چون نسیمی گه ملایم، گه طوفانی مخوف

وای عجب حال و هوایی بی قراری می کند

می شوم مهمان نا خوانده برایت خاطرات

تلخ وشیرینش عجب مهمان نوازی می کند

مثل هر شب قطره های اشک بامن همسفر

دیدگان منتظر شب زنده داری میکند

آب و جارو می کنم من کوچه های بی کسی

بهر دیدارت عزیز، لحظه شماری می کند

من که خود زخمی زجور روزگار و سرنوشت

از چه رو بر زخم کهنه ، زخم کاری می کند

من که با یادش کنم روز و شبم را طی ولی

 آن عزیز مهربان، نا مهربانی می کند

می شوم سنگ صبور و صبر در راه وصال

روزگارم گر چه با من کج مداری می کند