نوبهار آمد و از سبزه زمین زیبا شد... "ژاله اصفهانی"

نوبهار آمد و از سبزه زمین زیبا شد

بوستان بار دگر دلکش و روح افزا شد

سبزه رویید و چمن سبز شد و غنچه شکفت

باغ یک پارچه آتشکده از گل ها شد

بوی گل آورد از طرف چمن باد بهار

موسم گردش دشت و دمن و صحرا شد

ای عجب گر دل بگرفته من وا نشود

اندر این فصل که از باد صبا گل وا شد

وقت آن است که خاطر شود آزاد زغم

باید از شادی گل شاد شد و شیدا شد

مرغ دل در قفس سینه نگیرد آرام

تا غزل خوان به چمن بابل خوش آوا شد

ژاله صبحدم از چشم تر ابر چکید

گشت همخانه گل، گوهر بی همتا شد