غزل ۶ ... "وحشی بافقی"

من آن مرغم که افکندم به دام صد بلا خود را

به یک پرواز بی هنگام کردم مبتلا خود را

نه دستی داشتم بر سر، نه پایی داشتم در گل

به دست خویش کردم این چنین بی دست و پا خود را

چنان از طرح وضع ناپسند خود گریزانم

که گر دستم دهد از خویش هم سازم جدا خود را

گر این وضع است می‌ترسم که با چندین وفاداری

شود لازم که پیشت وانمایم بی وفا خود را

چو از اظهار عشقم خویش را بیگانه می‌داری

نمی‌بایست کرد اول به این حرف آشنا خود را

ببین وحشی که در خوناب حسرت ماند پا در گل

کسی کو بگذراندی تشنه از آب بقا خود را

» گزیده اشعار » غزلیات

غزل ۳۴...”وحشی”

این زمان یارب مه محمل نشین من کجاست؟

آرزو بخش دل اندوهگین من کجاست؟

جانم از غم بر لب آمد، آه از این غم، چون کنم؟

باعث خوشحالی جان غمین من کجاست؟

ای صبا یاری نما اشک نیاز من ببین

رنجه شو بنگر که یار نازنین من کجاست؟

دور از آن آشوب جان و دل ، دگر صبرم نماند

آفت صبر و دل و آشوب دین من کجاست؟

محنت و اندوه هجران کشت چون وحشی مرا

مایهٔ عیش دل اندوهگین من کجاست...؟

» گزیده اشعار » غزلیات

غزل ۲۹۵..."وحشی بافقی"

همخواب رقیبانی و من تاب ندارم

بی‌تابم و از غصهٔ این خواب ندارم

زین در نتوان رفت و در آن کو نتوان بود

درمانده‌ام و چارهٔ این باب ندارم

آزرده ز بخت بد خویشم نه ز احباب

دارم گله ازخویش و ز احباب ندارم

ساقی می صافی به حریفان دگر ده

من درد کشم ذوق می ناب ندارم

وحشی صفتم این همه اسباب الم هست

غیر از چه زند طعنه که اسباب ندارم

زندگی نامه وحشی بافقی...

وحشی بافقی

سردیس وحشی بافقی در بوستان وحشی بافقی یزد

نام اصلی          کمال‌الدّین (شمس‌الدّین) محمّد

 زمینهٔ کاری         ادبیات فارسی، شعر                  

                    زادروز         ۹۱۱ خورشیدی/۹۳۹ قمری  بافق، ایران    

         مرگ         ۹۶۱ خورشیدی (۵۰ سال)          

       ۹۹۱ قمری یزد، ایران

ملیت         ایرانی                             

محل زندگی        بافق، یزد، کاشان                      

جایگاه خاکسپاری       یزد، میان خیابان امام خمینی              

             روبه‌روی شاهزاده فاضل

                (بنای آرامگاه تخریب گشته)

در زمان حکومت        شاه تهماسب صفوی                      

     شاه اسماعیل دوم

     شاه محمد خدابنده

سبک نوشتاری      مکتب وقوع، واسوخت، عاشقانه       

تخلص       وحشی   

وصیت نامه ى وحشی بافقـی...

روز مرگم، هر که شیون کند از دور و برم دور کنید

همه را مســــت و خراب از مــــی انــــگور کنیــد

مرد غـسـال مرا سیــــر شـــرابـــــش بدهید

مست مست از همه جا حـــال خرابش بدهیـــد

بر مزارم مــگــذاریــد بـیـــاید واعــــــظ

پـیــر میخانه بخواند غــزلــی از حــــافـــظ

جای تلقــیـن به بالای سرم دف بـــزنیـــد

شاهدی رقص کند جمله شما کـــف بزنید

روز مرگــم وسط سینه من چـــاک زنیـد

اندرون دل مــن یک قـلمه تـاک زنـیـــــــد

روی قــبـــرم بنویـسیــد وفــــادار برفـــت

آن جگر سوخته خسته از این دار برفــــت

ماه من... "وحشی بافقی"

ماه من گفتم که با من مهربان باشد نبود

مرهم جان من آزرده جان باشد نبود

از میان بی موجبی خنجر به خون من کشید

اینکه اندک گفتگویی در میان باشد نبود

بر دلم صد کوه غم از سرگرانیهای او

بود اما اینکه بر خاطر گران باشد نبود

خاطر هرکس ازو می شد به نوعی شادمان

شادمان گشتم که با من همچنان باشد نبود

وحشی از بی لطفی او صد شکایت داشتم

پش او گفتم که یارای زبان باشد نبود

رمیدیم... "وحشی بافقی"

 ما چون ز دری پای کشیدیم، کشیدیم

امید ز هر کس که بریدیم ، بریدیم

دل نیست کبوتر که چو برخاست نشیند

از گوشه‌ی بامی که پریدیم ، پریدیم

رم دادن صید خود از آغاز غلط بود

حالا که رماندی و رمیدیم ، رمیدیم