ابیاتی از دقیقی

مدیح تا به بر من رسید عریان بود              ز فرّ و زینت من یافت طیلسان و ازار

**********

جوانی بیامد گشاده‌زبان                       سخن گفتن خوب و طبع روان

به مدح افسر تاجداران بُدی                 ستایندهٔ شهریاران بُدی       

**********

                     برخیز و برافروز هلا قبلهٔ زردشت                             

بنشین و برافکن شکمِ قاقُم بر پشت          

             بس کس که ز زردشت بگردیده دگربار                   

        ناچار کند رو سوی قبلهٔ زردشت                

                 من سرد نیابم که مرا زآتش هجران                       

آتشکده گشته‌ست دل و دیده چو چرخُشت

               گر دست به دل بر نهم از سوختن دل                   

انگِشت شود بی‌شک در دستِ من انگُشت

                 ای روی تو چون باغ و همه باغ بنفشه                  

خواهم که بنفشه چِنم از زلف تو یک مشت 

              آن کس که مرا کُشت، مرا کُشت و ترا زاد              

           وان کس که ترا زاد، ترا زاد و مرا کشت        

ماهی نمیر... "پوریا شیرانی"

حالم بد است مثل عقابی که پیر شد

یا کفتری که زخمیِ پرواز تیر شد

ابری قرار بود ازین جا گذر کند

پیمان شکست باد و نصیبم کویر شد

تا آهِ آخرین نفس آهو امید داشت

وقتی به چنگ تیزِ پلنگی اسیر شد

رودم که در تقابل با رسم آبشار

در عین سربلندی خود، سربزیر شد

بازیچه ی قمار و غرور و شراب و شعر

عاشق که شد به حکم دلش گوشه گیر شد

سنگی که روی قلّه به خورشید خیره بود

با رودهای دره ی شب هم مسیر شد

 ماهی نمیر... باش که دریا بیاورم

 دریا کجاست؟ تنگ بیاور که دیر شد...

بوستان - باب اول در عدل و تدبیر و رای... "سعدی"

چنان قحط سالی شد اندر دمشق

که یاران فراموش کردند عشق

چنان آسمان بر زمین شد بخیل

که لب تر نکردند زرع و نخیل

بخوشید سرچشمه‌های قدیم

نماند آب، جز آب چشم یتیم

نبودی بجز آه بیوه زنی

اگر برشدی دودی از روزنی

چو درویش بی برگ دیدم درخت

قوی بازوان سست و درمانده سخت

نه در کوه سبزی نه در باغ شخ

ملخ بوستان خورده مردم ملخ

آیین هوشیاری... "حافظ"

چون در جهان خوبی امروز کامکاری

شاید که عاشقان را کامی ز لب برآری

با عاشقان بیدل تا چند ناز و عشوه

بر بیدلان مسکین تا کی جفا و خواری

تا چند همچو چشمت در عین ناتوانی

تا چند همچو زلفت در تاب و بی قراری

جوری که از تو دیدم دردی که از تو بردم

گر شمه بدانی دانم که رحمت آری

از باده وصالت گر جرعه ای بنوشم

تا زنده ام نورزم آئین هوشیاری

در هجر مانده بودم باد صبا رسانید

از بوستان وصلت بوی امیدواری

ما بنده ایم و عاجز تو حاکمی و قادر

گر میکشی بزورم ور میکشی بزاری

دکان عاشقی را بسیار مایه باید

دلهای همچو آذر چشمان رودباری

گرچه ببوی وصلت در حشر زنده گردم

سر بر نیارم از خاک از روی شرمساری

آخر ترحمی کن بر حال زار حافظ

تا چند ناامیدی تا چند خاکساری

چشم من بیدار است... "؟"

چشمهایت معصوم ،

شور عشقی به دلم ریخته ای

خنده هایت شیرین ،

شور و شیرین به هم آمیخته ای

شب پر از وسوسه دیدار است

گرم و آرام بیا منتظرم

چشم من بیدار است...

بوی جوی مولیان آید همی... "رودکی"

بوی جوی مولیان آید همی

یاد یار مهربان آید همی

ریگ آموی و درشتی راه او
زیر پایم پرنیان آید همی

آب جیحون از نشاط روی دوست
خنگ ما را تا میان آید همی

ای بخارا! شاد باش و دیر زی
میر زی تو شادمان آید همی

میر ماه است و بخارا آسمان
ماه سوی آسمان آید همی

میر سرو است و بخارا بوستان
سرو سوی بوستان آید همی

آفرین و مدح سود آید همی
گر به گنج اندر زیان آید همی

مها از روی خوبی شب برافکن... "عسجدی مروزی"

‏‏ 

مها از روی خوبی شب برافکن

‏فغان و ناله در هر کشور افکن

‏کمند زلف دست افزار بگشای

‏سر گردنکشان در پا درافکن

‏هلاک جان هر بیچاره‌ای را

‏مسلسل جعد مشکین در برافکن

ز لب عناب را خون در دل انداز

‏ز پسته شوری اندر شکّر افکن

‏چون جان «عسجدی» صید لبت شد

‏کمند زلف اندر دیگر افکن