یک متر و هفتاد صدم... "سیمین بهبهانی"

یک متر و هفتاد صدم افراشت قامت سخنم

یک متر و هفتاد صدم از شعر این خانه منم

یک متر و هفتاد صدم پاکیزگی ساده دلی

جان دلارای غزل جسم شکیبای زنم

زشت است اگر سیرت من خود را در او می نگری

هیها که سنگم نزنی! آیینه ام می شکنم

 از جای برخیزم اگر پرسایه ام بیدبنم

بر خاک بنشینم اگر فرش ظریفم چمنم

بر ریشه ام تیشه مزن ! حیف است افتادن من

در خشکساران شما سبزم بلوطم کهنم

یک مغز و صد بیم عسس فکر است در چارقدم

یک قلب و صد شور هوس شعر است در پیرهنم

ای جملگی دشمن من !‌ جز حق چه گفتم به سخن؟

پاداش دشنام شما آهی به نفرین نزنم

انگار من زادمتان کژتاب و بدخوی و رمان

دست از شما گر بکشم مهر از شما بر نکنم

انگار من زادمتان : ماری که نیشم بزند

من جز مدارا چه کنم با پاره جان و تنم؟

هفتاد سال این گله جا ماندم که از کف نرود

یک متر و هفتاد صدم : گورم، به خاک وطنم                                 

"روحش شاد، تسلیت..."

کاشکی... "ترانه سرا:داودحاتمی"

کاشکی دلبسته ی این قفس نبودم 
کاشکی آلوده ی این هوا نبودم

کاشکی آغوش تو وانکرده بودی
کاشکی به دردتو مبتلا نبودم

ﺍﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺩﻝ... "ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ"

ﺍﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺩﻝ، ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺑﺮ، ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺧﺎﻃﺮ

ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ ﺯﺍﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ

ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺍﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺩﻝ، ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮ ! ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﺸﺐ

ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﻢ؟

ﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺁﻥ ﺩﻟﺒﺮ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺍﻭﯾﻢ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺁﺧﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺳﻮﺩﺍﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺷﺮﺭ ﺩﺍﺷﺖ

ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ

ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﯼ ﺑﺖ ﺑﯽ ﻣﻬﺮ ! ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﮔﻨﮓ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ ﺍﺳﺖ

ﺩﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ، ﻧﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ

ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺮﮔﺲ ﺷﺒﺮﻧﮓ

ﻣﺮﻣﻮﺯﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﯼ ﺷﺎﻣﮕﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺁﺭﯼ، ﻟﺐ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻟﺐ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ

ﺩﯾﺮﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﯾﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺸﮑﻔﺖ

ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺶ

ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺻﻔﺖ ﺑﺮ ﮔﻞ ﺷﺒﻨﻢ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻔﺖ

ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ، ﺗﺎﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺩ

ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ

ﭼﻮﻥ ﺩﯾﺪ ﻭ ﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩ

ﻣﻦ ﮔﻮﺭ ﻭﯾﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﻭﯾﻢ، ﺑﺮ ﺗﻦ ﮔﺮﻣﺶ

ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺳﺮﺩﯼ ِ ﺎﻓﻮﺭ ﻧﻬﺎﺩﻡ

ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ، ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﯽ ﻣﻬﺮ

ﺳﻨﮕﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﺭ ﻧﻬﺎﺩﻡ

غریب... "حافظ"

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم  بدار

خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب

خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب

ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست

خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب

می نماید عکس می در رنگ روی مهوشت

همچو برگ ارغوان بر صفحه ی نسرین غریب

بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت

گرچه نبود در نگارستان خط مشکین غریب

گفتم ای شام غریبان طرّه ی شبرنگ تو

در سحرگاهان حذر کن چون بنالد این غریب

گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند

دور نبود گر نشیند خسته و غمگین غریب

ســرم را بــــاد برد... "حامد عسکری"

شانه ات را دیر آوردی ســرم را بــــاد برد

خشت خشت و آجر آجر پیکرم را باد برد

آه ای گنجشکهای مضطرب شرمنده ام

لانه ی بر شاخه هــــای لاغرم را باد برد

من بلوطی پیــر بـودم پای یک کـــوه بلند

نیمم آتش سوخت ، نیم دیگرم را باد برد

از غزلهایم فقط خاکستری مانده بـه جا

بیت های روشن و شعله ورم را باد برد

با همین نیمه همین معمولی ساده بساز

دیــــر کردی نیمـه ی عاشق ترم را باد برد 

بال کوبیدم قفس را بشکنم عمرم گذشت

وا نشد بدتر از آن بـــال و پـرم را بـــاد بـرد

زهر هجر... "حافظ"

درد عشقی کشیده ​ام که مپرس

زهر هجری چشیده ​ام که مپرس

گشته ​ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزیده ​ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش

می​رود آب دیده ​ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده ​ام که مپرس

سوی من لب چه می ​گزی که مگوی

لب لعلی گزیده ​ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش

رنج​هایی کشیده ​ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق

به مقامی رسیده ​ام که مپرس

صدشکر که این آمد و صد حیف که آن رفت...

 

خداحافظ ای ماه غفران و رحمت

خداحافظ ای ماه عشق و عبادت

خداحافظ ای ماه نزدیکی بر آرزوها

خداحافظ ای ماه مهمانی حق تعالی

خداحافظ ای دوریت سخت و جانکاه

خداحافظ ای بهترین ماه الله...

عید فطر بر عاشقان صیام مبارک باد...