فتح خواهم کرد روزی سرزمینت را... “ رضا نیکوکار”

گرچه گاهی حال من مانند گیسوهای توست

چشمه ی آرامشم پایین ابروهای توست

خنده کن تا جای خون درمن عسل جاری کنی

بهترین محصول ها مخصوص کندوهای توست

فتنه ها افتاده بین روسری های سرت

خون به پا کردی، ببین! دعوا سرموهای توست

کار دنیا را بنازم که پر از وارونگی ست

یک پلنگ مدعی در دام آهوهای توست

فتح خواهم کرد روزی سرزمینت را اگر

لشکری آماده پشت برج و باروهای توست

شهر را دارد به هم می ریزد امشب ، جمع کن

سینه چاکی را که مست از زخم چاقوهای توست

کوک کن ، بردار سازت را ، برقصان وبرقص

زندگی آهنگ زیبای النگوهای توست

خوش به حال من که می میرم برایت این همه

مرگ امکانی به سمت نوشداروهای توست

زائری بارانی... "رضا نیکوکار"

زائری بارانی ام،آقا، به دادم می رسی؟ 
بی پناهم،خسته ام،تنها،به دادم می رسی؟

گرچه آهو نیستم اما پر از دلتنگی ام 
ضامن چشمان آهوها! به دادم می رسی؟

از کبوترها که می پرسم نشانم می دهند 
گنبد و گلدسته هایت را،به دادم می رسی؟

ماهی افتاده بر خاکم،لبالب تشنگی 
پهنه ی آبی ترین دریا! به دادم می رسی؟

ماه نورانی شب های سیاه عمر من !
ماه من،ای ماه من! آیا به دادم می رسی؟

من دخیل التماسم را به چشمت بسته ام 
هشتمین دردانه زهرا! به دادم می رسی؟

باز هم مشهد،مسافرها،هیاهوی حرم 
یک نفر فریاد زد،آقا...به دادم می رسی؟

برای روزهای نه چندان قبل... "رضا نیکوکار"

جا مانده اسمت در سرم از روزهای قبل
شعرت درون دفترم از روزهای قبل

باران تنهایی ست که یکریز می بارد
من همچنان پشت درم از روزهای قبل

من همچنان فرهادم و لب هات شیرین است
از بوسه های آخرم... از روزهای قبل

لبریز شور و شوق پروازم ولی زخمی ست
بال و پرم...بال و پرم از روزهای قبل

مُرده ست از من نیمه ای در روزهای بعد
زنده ست نیم دیگرم از روزهای قبل

خاموشم اما آتشی در سینه دارم که
جا مانده در خاکسترم از روزهای قبل

تعداد یارانی که می گفتند : ماهستیم...
کمتر شده دوروبرم از روزهای قبل

من چای می خوانم ، و بی تو شعر می نوشم
این روزها شاعرترم از روزهای قبل....