آیین هوشیاری... "حافظ"

چون در جهان خوبی امروز کامکاری

شاید که عاشقان را کامی ز لب برآری

با عاشقان بیدل تا چند ناز و عشوه

بر بیدلان مسکین تا کی جفا و خواری

تا چند همچو چشمت در عین ناتوانی

تا چند همچو زلفت در تاب و بی قراری

جوری که از تو دیدم دردی که از تو بردم

گر شمه بدانی دانم که رحمت آری

از باده وصالت گر جرعه ای بنوشم

تا زنده ام نورزم آئین هوشیاری

در هجر مانده بودم باد صبا رسانید

از بوستان وصلت بوی امیدواری

ما بنده ایم و عاجز تو حاکمی و قادر

گر میکشی بزورم ور میکشی بزاری

دکان عاشقی را بسیار مایه باید

دلهای همچو آذر چشمان رودباری

گرچه ببوی وصلت در حشر زنده گردم

سر بر نیارم از خاک از روی شرمساری

آخر ترحمی کن بر حال زار حافظ

تا چند ناامیدی تا چند خاکساری