صدا کن مرا... "سهراب سپهری"

 صدا کن مرا

 صدای تو خوب است

 صدای تو سبزینه آن گیاه عجیبی است

 که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید

 در ابعاد این عصر خاموش

 من از طعم تصنیف در متن ادراک یک کوچه تنهاترم

 بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است

 و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش‌بینی نمی‌کرد

 و خاصیت عشق این است

 حکایت کن از بمب‌هایی که من خواب بودم، و افتاد.

 حکایت کن از گونه‌هایی که من خواب بودم، و تر شد

  بگو چند مرغابی از روی دریا پریدند

  در آن گیروداری که چرخ زره‌پوش از روی رویای کودک گذر داشت

  قناری نخ زرد آواز خود را به پای چه احساس آسایشی بست

  بگو در بنادر چه اجناس معصومی از راه وارد شد

  چه علمی به موسیقی مثبت بوی باروت پی برد

  چه ادراکی از طعم مجهول نان در مذاق رسالت تراوید

  و آن وقت من، مثل ایمانی از تابش “استوا” گرم

   تو را در سرآغاز یک باغ خواهم نشانید…