من زنده بودم اما ... "محمد علی بهمنی"

                من زنده بودم اما ، انگار مرده بودم
                از بس که روزها را با شب شمرده بودم

                یک عمر دور و تنها ، تنها به جرم این که
                او سرسپرده می خواست ، من دل سپرده بودم

                یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
                از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم

                در آن هوای دلگیر ، وقتی غروب می شد
                گویی به جای خورشید ، من زخم خورده بودم

                وقتی غروب می شد ، وقتی غروب می شد
                کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم