عاقلی دیوانه ای را داد پند... "؟"

عاقلی دیوانه ای را داد پند

کر چه بر خود می پسندی این گزند؟

می زنند اوباش کویت سنگ ها

می دوانندت ز پی فرسنگ ها

کودکان پیراهنت را می درند

رهروان کفش و کلاهت می برند

یاوه می گویی  چو می گویی سخن

کینه می جویی چو می بندی دهن

گر بخندی ور به گریی زار زار

بر تو می خندند اهل روزگار

نان فرستادیم بهرت وقت شب

نان نخوردی  خاک خوردی  ای عجب!

آب دادیمت فکندی جام آب

آب جوی و برکه خوردی چون دواب

خوابگاه اندر سر ره ساختی

بستر آوردند دور انداختی

بر گرفتی زآدمی چون دیو روی

آدمی بودی و گشتی دیو خوی

دوش طفلان بر سرت گِل ریختند

تا تو سر برداشتی، بگریختند

نانوا خاکستر افشاندت به چشم

آن جفا دیدی، نکردی هیچ خشم

رندی از آتش کف دست تو خست

سوختی آتش نیفکندی زدست

چون تو کس نا خورده می مستی نکرد

خوی با بد بختی و پستی نکرد

مست را مستی اگر یک ره بُود

مستی تو هر گه و بی گه بود

بس طبیبانند در بازار و کوی

حالت خود با یکی زایشان بگوی

گفت من دیوانگی کردم هزار

تا بدیدم جلوه پروردگار

دیده ، زین ظلمت به نور انداختم

شمع گشتم، هیمه دور انداختم

تو مرا دیوانه خوانی ای فلان

لیک من عاقل ترم از عاقلان

گر که هر عاقل چو من دیوانه بود

در جهان بس عاقل و فرزانه بود

عارفان کاین مدعا را یافتند

گم شدند از خود خدا را یافتند

من همی بینم جلال اندر جلال

تو چه می بینی؟ به جز وهم و خیال

من همی بینم بهشت اندر بهشت

تو چه می بینی به غیر از خاک و خشت

چون سرشتم از گِل است از نور نیست

گر گِلم ریزند بر سر دور نیست

گنج ها بردم که ناید در حساب

ذرّه ها دیدم که گشته است آفتاب

عشق حق در من شرار افروخته است

من چه می دانم که دستم سوخته است

چون مرا هجرش به خاکستر نشاند

گو بیافشان هر که خاکستر فشاند

تو ، همی اخلاص را خوانی جنون

چون توانی چاره کرد این درد؟ چون؟

از طبیبم گر چه می دادی نشان

من نمی بینم طبیبی در جهان

من چه دانم آن طبیب اندر کجاست

می شنا سم یک طبیب آن هم خداست...