غزل تن... "هوشنگ ابتهاج"

 تن تو مطلع تابان روشنایی هاست

 اگر روان تو زیباست از تن زیباست

 شگفت حادثه ای نادر ست معجزه طبع

 که در سراچه ی ترکیب چون تویی آراست

 نه تاب تن که برون می زند ز پیراهن

 که از زلال تنت جان روشنت پیداست

 که این چراغ در ایینه ی تو روشن کرد؟

 که آسمان و زمین غرق نور آن سیماست

 ز باغ روی تو صد سرخ گل چرا ندمد

 که آب و رنگ بهارت روانه در رگ هاست

 مگر ز جان غزل آفریده اند تنت

  که طبع تازه پرستم چنین بر او شیداست

  نه چشم و دل که فرومانده در گریبانت

  که روح شیفته ی آن دو مصرع شیواست

  نگاه من ز میانت فرو نمی اید

  هزار نکته ی باریک تر ز مو اینجاست

  حریف وسعت عشق تو سینه ی سایه ست

  چو آفتاب که ایینه دار او دریاست...