از بسکه دیر یافتمت نوبتم گذشت... " سهیل محمودی"

لبخند می زنی به شب سوت و کور من

 آنک تویی سپیده ی فردای دور من

 آیینه ی عزیز جوانسالی منی

 تقدیر هم نهاده تو را در حضور من

مثل خیال آمده ای و نشسته ای

 در لحظه های مبهمِ شعر و شعور من

معلوم نیست ، کیست که مغلوب می شود

 پروای بی بهانه ی تو یا غرور من

این جَست و خیز شاد و سبکبالی تو چیست ؟

 یادآورِ گذشته ی پُر شرّ و شور من

از گرمیِ همیشه ی دستت تهی مباد

 این دست پُر ز پینه ی سرد و صبور من

لعنت بر آسمان ! که تو را بعد سالها

 امروز سبز کرده به راه عبور من

از بسکه دیر یافتمت نوبتم گذشت

 حسرت به عمرِ رفته جزای قصور من