مهربان هستی ولی نامهربانی می کنی... "شهراد میدری"

مهربان هستی ولی نامهربانی می کنی

شور در سر داری و داری جوانی می کنی

مرغ عشقی و پر از حسرت نگاهت می کنم

دورترها می نشینی نغمه خانی می کنی

تا بسوزانی دل این شیر در زنجیر را

شوخ و شنگ و دلربا آهو دوانی می کنی

من نمی دانم چرا وقتی قرار بوسه نیست

باز هم لبهای خود را ارغوانی می کنی

مطمئن هستم برای کشتن من این چنین

پلک ها را تیر و ابرو را کمانی می کنی

روز روشن بافه بافه شانه بر مو می کشی

روی هم می ریزی و با شب تبانی می کنی

تا می آیم بی خیال گریه ی هر شب شوم

با خیالت می رسی پادرمیانی می کنی

خود بگو اصلن چه معنی می دهد این کارها

آخرش از دست خود، من را روانی می کنی

عاشقی جرم است و من پرونده ام سنگین شده

بس که هر شب شعری از من بایگانی می کنی!