مرگ... "عبدالجبار کاکایی"

مرگ می بلعد پیاپی مردگان خویش را

بعد پنهان می کند از ما دهان خویش را

دست غارت می کشد از کالبد های نحیف

باز پس می گیرد ازهرجسم جان خویش را

جان بر لب آمده از این شتاب بی امان

کی به پایان می رساند داستان خویش را

خلق شیون می زنند و مرگ شادی می کند

خفته در گهواره بیند کودکان خویش را

چشم می گردانم و اصلا نشان از ترس نیست

مرگ پنهان می کند از ما نشان خویش را