اشعار کوتاه... "لطیف هلمت"

من هنوز

آب‌نبات را آب‌نبات صدا می‌زنم و

زخم را زخم می‌نامم و

گُل را گُل

اما مادر

من دیگر تا آخر دنیا

به چه کسی بگویم مادر! 

        ******

ای شعر

در دلی برایت گریه می‌کنم

که زبان را در آن کشته‌اند

        ******

در جنگ

گیتار نوازان گوش می‌دهند

ژنرال‌ها توپ و دوشکا

می‌نوازند

        ******

زبان سنگ اگر بیاموزی

مست می‌شوی

از طعم سکوت

        ******

رفاقت با سکوت

فریاد زدن را به من آموخت

        ******

من از استعمار متنفرم

اما دلم می‌خواهد وجب به وجب تو را

مستعمرۀ خویش کنم.

نفت و خودخواهی

دموکراسی را زیر پا می‌نهند

        ******

تاریخ، پست و بی وفاست

فقرا از او دفاع می‌کنند و

او به ستایش پادشاهان مشغول است

        ******

شادی را تقسیم کردند

خوب شد از این مفهوم زشت و کثیف

چیزی به آواره‌ها نرسید

        ******

به خیابان‌ها شلیک نکنید

تا نام شهیدان شهید نشوند

        ******

گورستان شهری است

شهروندان‌اش

از تمامی معاهده‌های جنگ و صلح

بیزارند.

        ******

دست‌هایم را بفشاری

از انگشتانم واژه و شعر می‌چکد

دست‌هایت را بفشارم

پنج شیشه عطر میان دستانم می‌شکند.

        ******

به پادشاهان بگویید ساکت؛

شاعری می‌خواهد سخن بگوید

به گردبادها بگویید

آرام بگیرند ؛

نرگسی می‌خواهد بروید

به گلوله‌ها بگویید خاموش

کودکی می‌خواهد بخوابد

        ******

می‌ترسم ببوسمت

به خانه که برگشتی دهانت بوی شعر بدهد

مادرت سرت داد بکشد:

باز کدام شاعر ولگرد تو را بوسیده است