رفته بود... "شهراد میدری"

پیش از آنی که به رویش وا کنم در، رفته بود 
مثل ِ قرن ِ چندم ِ هجری که دلبر رفته بود

برگ ِ خیامی خمار افتاده لای ِ پاکتی 
شور ِ نیشابور ِ چشم انگور ِ نوبر رفته بود

جای ِ پای ِ خوشخرامش نقره بافی از حریر 
آن تراش الماس، آن تندیس ِ مرمر رفته بود

روسری ِ بادبانش بر فراز ِ موج ِ مو 
پلک را پا/روی دل.. در بهت ِ بندر رفته بود

مست/خطش خیس ِ شاید قطره ای اشک ِ شراب 
یا که شاید جوهر ِ خودکار ِ او سر رفته بود

در میان ِ سینه ام ویرانه ای از خاک و دود 
سنگدل، پیروز ِ جنگی نابرابر رفته بود

گیج و منگ ِ رفتنش بودم میان ِ گریه ام 
عشق ِ او از درک ِ احساسم فراتر رفته بود

گرچه محشر غیر ِ زیبایی ِ او چیزی نبود 
وعده ی ِ دیدار ِ ما شاید به محشر رفته بود

صبح ِ روز ِ بعد: حلق آویز مردی در اتاق 
دختری با حلقه ی ِ اشکش به محضر رفته بود