زندگی رسم خوشایندی است... "سهراب سپهری"

من به سیبی خوشنودم

و به بوییدن یک بوته ء بابونه .

من به یک آینه ، یک بستگی پاک قناعت دارم .

من نمی خندم اگر بادکنک می ترکد

و نمی خندم اگر فلسفه ای ، ماه را نصف کند

من صدای پر بلدرچین را ، می شناسم ،

رنگ های شکم هوبره را ، اثر پای بز کوهی را

خوب می دانم ریواس کجا می روید ،

سار کی می آید ، کبک کی می خواند، باز کی می میرد ،

ماه در خواب بیابان چیست ،

مرگ در ساقه ء خواهش

و تمشک لذت ، زیر دندان هم آغوشی .

زندگی رسم خوشایندی است .

زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ ،

پرشی دارد اندازه ء عشق

زندگی چیزی نیست ، که لب طاقچه ء عادت از یاد من و تو برود

زندگی جذبه ء دستی است که می چیند

زندگی نوبر انجیر سیاه ، در دهان گس تابستان است

زندگی ، بعد درخت است به چشم حشره .

زندگی تجربه ء شب پره در تاریکی است .

زندگی حس غریبی است که یک مرغ مهاجر دارد .

زندگی سوت قطاری است که در خواب پلی می پیچد .

زندگی دیدن یک باغچه از شیشه ء مسدود هواپیماست

خبر رفتن موشک به فضا ،

لمس تنهایی " ماه "،

فکر بوییدن گل در کره ای دیگر .

زندگی شستن یک بشقاب است

زندگی یافتن سکه ء دهشاهی در جوی خیابان است

زندگی " مجذور" آینه است

زندگی گل به " توان " ابدیت ،

زندگی " ضرب " زمین در ضربان دل ما ،

زندگی " هندسه ء " ساده و یکسان نفسهاست .

هر کجا هستم ، باشم ،

آسمان مال من است .

پنجره ، فکر ، هوا ، عشق ، زمین مال من است .

چه اهمیت دارد

گاه اگر می رویند

قارچ های غربت ؟