پارینه... "مهدی اخوان ثالث"

چون سبویی ست پر از خون ،دل بی کینه ی من

این که قندیل غم آویخته در سینه ی من

ندهد طفل مرا شادی و غم راحت و رنج

پر تفاوت نکند شنبه و آدینه ی من

زندگی نامدم این مغلطه ی مرگ و دم ، آه

آب از جوی سرابم دهد ، آیینه ی من

کهکشان ها همه با آتش و خون ، فرش شود

 سر کشد یک دم اگر دود دل از سینه ی من

 پر شد از قهقه دیوانگیش چاه شغاد

شکر کاووس شه این است ز تهمینه ی من

با می ناب مغان ، در خم خیام ، امید !

خیز و جمشید شو از جام سفالینه ی من

شعر قرآن و اوستا ست ، کزین سان دم نزع

خانه روشن کند از سوز من و سینه ی من

سال دیگر که جهان تیره شد از مسخ فرنگ

یاد کن ز آتش روشنگر پارینه ی من