مسافرِ شب های انتظار... "جویا معروفی"

خدا قلم زد و شب را ادامه دار کشید

مرا مسافرِ شب های انتظار کشید

تو را شکفته و مغرور و سنگدل، اما

مرا شکسته و بی تاب و بی قرار کشید

تو را کنارِ سحرگاهِ شاد پبروزی

مرا حوالیِ اندوهِ بی شمار کشید

میان خنده و غم جنگ شد، دریغا غم

به خنده چیره شد و دورِ من حصار کشید

غمی که بر سرم آمد از آشنایان است

همان غمی ست که هر لحظه شهریار کشید

« کجا رواست که از دستِ دوست هم بکشد

کسی که این همه از دستِ روزگار کشید »

‫

از اینجا که منم / انتشارات فصل پنجم