میخانه به میخانه ... "دلستان(بیرام زاده)"

  عمریست که می گردم میخانه به میخانه

تا با تو زنم یکدم پیمانه به پیمانه                           

 آتش زده بر جانم  نارِ غمِ هجرانت         

می سوزم و می گردم کاشانه به کاشانه  

اندر طلب کویت گَردم منِ دلخسته                 

 آواره دگر گشتم ویرانه به ویرانه                 

بگشا درِ میخانه بر رویِ همه مستان     

می از لبِ لعلت دِه مستانه به مستانه          

چشمم شده مَخمور آن نرگس جادویت         

دیگر چه تمنایی بر ساغر و پیمانه             

افتاده دلِ مستم در پیچ و خَمِ زلفت        

بستی به سرِ زلفت دیوانه به دیوانه       

گر تیر زنی، درزن ور جام بلا، درکش     

منّت کِشم از تیرت مردانه به مردانه      

 با گردش چشمانت دیوانه شود جمعی       

راهیّ خرابات است فرزانه به فرزانه         

 آیا بوَد ای جانا بینم رُخِ نیکویت              

یا این همه سوزِ دل افسانه به افسانه           

 بازآی و بیا لطفی جانا تو دِلستان را        

 تا کی زِ پِیت گردد این خانه و آن خانه