عجب کاری به دستم داد دل... "محمد علی جوشایی"

 آه! ای ابر بهاری مویه کن

روح تبدار مرا پاشویه کن

این گران باری که بر دل می برم

هم تو می دانی چه مشکل می برم

هستی ام در پای آن سرمست رفت

آه ای یاران دلم از دست رفت

انتهای هرچه رسوایی منم

عاشق شب های تنهایی منم

بارهابا لاله صحبت کرده ام

بارها با ماه خلوت کرده ام

فکر من از آسمان آبی تر است

روح من با عشق عنابی تر است

من سر هر کوچه یاهو میزدم

پیش پای عشق زانو میزدم

آه!آه!ای شاعران نسترن

گل به گل داغ است کتف شعر من

با جدایی خو گرفتن مشکل است

از شقایق رو گرفتن مشکل است

او شبی آمد ... مرا دیوانه کرد

او مرا یک باغ بی پروانه کرد

شوخ چشمست و دلم در بند اوست

هرچه هست از چشم پرنیرنگ اوست

دل مرید کیش اشراقیش شد

دل اسیر ایها الساقیش شد

او که خویشاوند نزدیک گل است

شرح  احساسات  سبز بلبل است

او که با آیینه ها مانوس بود

چشم او یک کاسه اقیانوس بود

در نگاهش آسمانی راز داشت

کهکشان در کهکشان اعجاز داشت

آمد از نه توی جنگلهای راز

آمد از آنسوی پرچین نیاز

آمد از دردش پرم کرد و گذشت

در وفا سیلی خورم کرد و گذشت

مثل شمع بزمی آبم کرد و رفت

عشوه ای کرد و خرابم کرد و رفت

این هم از یک عمر مستی کردنم

سالها شبنم پرستی کردنم

ای دلم...زهر جدایی را بخور

چوب عمری باوفایی را بخور

ای دلم ...دیدی که ماتت کرد و رفت

خنده ای بر خاطراتت کرد و رفت

من که گفتم این بهار افسرده نیست

من که گفتم این پرستو مرده نیست

آه...عجب کاری به دستم داد دل

هم شکست و هم شکستم داد دل

"شعر از استاد محمد علی جوشایی اهل کرمان"

باورت شد عشق اینجا ذلت است؟  

عاشقی سوزاندن حیثیت است؟

باورت شد دوستی ها لحظه ای ست؟

بی وفایی قسمتی از زندگی ست؟

من که گفتم حاصلش دل بستگی ست

در نهایت خستگی و خستگی ست

من که گفتم این بهار افسردگی ست  

دل نبند، این پرستو رفتنی ست!!

عاقبت دیدی که ماتت کرد و رفت!

خنده‌ای بر خاطراتت کرد و رفت!

آه... عجب کاری بدستت داد دل

هم شکست و هم شکستت داد دل!...

"؟"