پرده های گلباف ... “شهراد میدری”

پرده های گلباف را

گرده گیری کرده ام

پنجره را به روی پروانه ها گشوده ام

گلدان های بالکن را آب

پیچک های سرریز نرده ها را تاب

و شرشر فواره ها را شعر ناب داده ام

سماور می نوازد

و قوری چای گرم آواز است

و استکان ها به تماشا صف کشیده اند

مثل هر روز خیالت در راه است

تا من و اشک های خوشآمدگویم

دستی به سر و روی سفره ی ابر بکشیم و

خوشبخت ترین میز

با

نان آفتاب باشیم.