لحظه های دوست داشتنی..."فاطمه راکعی"

از کنارم گذشت آهسته

می شناسم صدای پایش را

می رود باز گم کند خود را

بلکه پیدا کند خدایش را

دوست دارم دلش که می گیرد

گریه کردن به های های اش را

لحظه هایی که گرم می شوید

اشک هایش، گناه هایش را...

چراغی در دست... "فروغ فرخزاد"

چراغی به دستم، چراغی در برابرم

من به جنگ سیاهی می روم

گهواره های خستگی

از کشاکش رفت و آمدها

باز ایستاده اند،

و خورشیدی از اعماق

کهکشان های خاکستر شده را

روشن می کند

فریادهای عاصی آذرخش

هنگامی که تگرگ

در بطن بی قرار ابر

نطفه می بندد

و درد خاموش وار تک

هنگامی که غوره خرد

در انتهای شاخسار طولانی پیچ پیچ جوانه می زند

فریاد من همه گریز از درد بود

چرا که من، در وحشت انگیز ترین شب ها، آفتاب را به دعائی

نومیدوار طلب می کرده ام

تو از خورشید ها آمده ای، از سپیده دم ها آمده ای

تو از اینه ها و ابریشم ها آمده ای

در خلائی که نه خدا بود و نه آتش

نگاه و اعتماد ترا به دعائی نومیدوار طلب کرده بودم

جریانی جدی

در فاصله دو مرگ

در تهی میان دو تنهائی

نگاه و اعتماد تو، بدین گونه است!

شادی تو بی رحم است و بزرگوار،

نفست در دست های خالی من ترانه و سبزی است

من برمی خیزم!

چراغی در دست

چراغی در دلم

زنگار روحم را صیقل می زنم

آینه ای برابر اینه ات می گذارم

تا از تو

ابدیتی بسازم...

ضریح گمشده...“احمد عزیزی”

عشق من پاییز آمد مثل پار

باز هم ما بازماندیم از بهار

احتراق لاله را دیدیم ما

گل دمید و خون نجوشیدیم ما

باید از فقدان گل خونجوش بود

در فراق یاس مشکی‌پوش بود

یاس بوی مهربانی می‌دهد

عطر دوران جوانی می‌دهد

یاس‌ها یادآور پروانه‌اند

یاس‌ها پیغمبران خانه‌اند

یاس در هر جا نوید آشتی‌ست

یاس دامان سپید آشتی‌ست

در شبان ما که شد خورشید؟ یاس

بر لبان ما که می‌خندید؟ یاس

یاس یک شب را گل ایوان ماست

یاس تنها یک سحر مهمان ماست

بعد روی صبح پرپر می‌شود

راهی شب‌های دیگر می‌شود

یاس مثل عطر پاک نیت است

یاس استنشاق معصومیت است

یاس را آیینه‌ها رو کرده‌اند

یاس را پیغمبران بو کرده‌اند

یاس بوی حوض کوثر می‌دهد

عطر اخلاق پیمبر می‌دهد

حضرت زهرا دلش از یاس بود

دانه‌های اشکش از الماس بود

داغ عطر یاس زهرا زیر ماه

می‌چکانید اشک حیدر را به راه

عشق معصوم علی یاس است و بس

چشم او یک چشمه الماس است و بس

اشک می‌ریزد علی مانند رود

بر تن زهرا گل یاس کبود

گریه آری گریه چون ابر چمن

بر کبود یاس و سرخ نسترن

گریه کن حیدر که مقصد مشکل است

این جدایی از محمد مشکل است

گریه کن زیرا که دخت آفتاب

بی‌خبر باید بخوابد در تراب

این دل یاس است و روح یاسمین

این امانت را امین باش  ای زمین

نیمه‌شب دزدانه باید در مغاک

ریخت بر روی گل خورشید خاک

یاس خوشبوی محمد داغ دید

صد فدک زخم از گل این باغ دید

مدفن این ناله غیر از چاه نیست

جز دو کس از قبر او آگاه نیست

گریه بر فرق عدالت کن که فاق

می‌شود از زهر شمشیر نفاق

گریه بر طشت حسن کن تا سحر

که پر است از لخته خون جگر

گریه کن چون ابر بارانی به چاه

بر حسین تشنه‌لب در قتلگاه

خاندانت را به غارت می‌برند

دخترانت را اسارت می‌برند

گریه بر بی‌دستی احساس کن

گریه بر طفلان بی‌عباس کن

باز کن حیدر تو شط اشک را

تا نگیرد با خجالت مشک را

گریه کن بر آن یتیمانی که شام

با تو می‌خوردند در اشک مدام

گریه کن چون گریه ابر بهار

گریه کن بر روی گل‌های مزار

مثل نوزادان که مادر‌مرده‌اند

مثل طفلانی که آتش خورده‌اند

گریه کن در زیر تابوت روان

گریه کن بر نسترن‌های جوان

گریه کن زیرا که گل‌ها دیده‌اند

یاس‌های مهربان کوچیده‌اند

گریه کن زیرا که شبنم فانی است

هر گلی در معرض ویرانی است

ما سر خود را اسیری می‌بریم

ما جوانی را به پیری می‌بریم

زیر گورستانی از برگ رزان

من بهاری مرده دارم ای خزان

زخم آن گل در تن من چاک شد

آن بهار مرده در من خاک شد

ای بهار گریه‌بار ناامید

ای گل مأیوس من یاس سپید

چه آتشی...؟ “غلامرضا طریقی”

چه آتشی ؟ کــه بر آنم بدون بیم گناه

تــــورا بغل کنـــم و ... لا اله الا الله

به حق مجسمه ای از قیامت است تنت

بهشـت بهتــر من ای جهنـــم دلخــــواه

چه جای معجزه ؟ کافی ست ادعا بکنی

کــه شهـــر پـر شود از بانگ یا رسول الله

اگـر چــه روز  هــمه زاهـدنـد امـا شب

چه اشک ها که به یاد تو می رود در چاه

میان این همه شیطان تو چیستی؟که شبی

هــزار  دیــن  بـه  فنا  داده ای  به  نیــــم  نگاه

اگرچه حافظ  و سعدی مبلغش شده اند

هنـــوز برد تو قطعــی ست در مقابل ماه

من آن ستاره ی دورم که می روم از یاد

اگـــر تــو هم ننشانــی مرا به روز سیاه

کودکی ها ... "قیصر امین پور"

کودکی هایم اتاقی ساده بود

قصه ای دور اجاقی ساده بود

شب که می شد نقش ها جان می گرفت

روی سقف ما که طاقی ساده بود

می شدم پروانه خوابم می پرید

خواب هایم اتفاقی ساده بود

زندگی دستی پر از پوجی نبود

باری ما جفت و طاقی ساده بود

قهر می کردم به شوق آشتی

عشق هایم اشتیاقی ساده بود

ساده بودن عادتی مشکل نبود

سختی نان بود و باقی ساده بود

ای بوسه ات شراب و از هر شراب خوش تر..."حسین منزوی"

ای بوسه ات شراب و از هر شراب خوش تر

ساقی اگر تو باشی حالم خراب خوش تر

بی تو چه زندگانی  گر خود همه جوانی

ای با تو پیر گشتن از هر شباب خوش تر

جز طرح چشم مستت  بر صفحه ی امیدم

خطی اگر کشیدم  نقش بر آب خوش تر

خورشید گو نخندد  صبحی تتق نبندد

ای برق خنده هایت ، از آفتاب خوش تر

هر فصل از آن جهانی است  هر برگ داستانی

ای دفتر تن تو از هر کتاب خوش تر

چون پرسم از پناهی پشتی و تکیه گاهی

آغوش مهربانت از هر جواب خوش تر

خامش نشسته شعرم  در پیش دیدگانت

ای شیوه ی نگاهت از شعر ناب خوش تر

شهریاری پر از اندوه ثریا هستم... “شهریار”

راه کج بود نشد تا به دیارم برسم

فال من خوب نیامد که به یارم برسم

بی‌قراری رسیدن رمق از پایم برد

نشد آخر سر ساعت به قرارم برسم

شهریاری پر از اندوه ثریا هستم

شاید آخر سر پیری به نگارم برسم

استخوان سوز سیاهی زمستان شده‌ام

بلکه نوروز بیاید به بهارم برسم

عشق هرروز دلم را به کناری می‌برد

عشق نگذاشت سرانجام به کارم برسم

مرگ دلبستگی آخر دنیای من است

می‌روم شاید روزی به مزارم برسم…