شهنوازی کن نگارا،ساز می خواهم چکار..." شهریار"

شهنوازی کن نگارا، ساز می خواهم چکار؟

من که ایمان داشتم اعجاز می خواهم چکار؟

تا صدایت گوش هایم را نوازش می کند،

تار و سنتور و نی و آواز می خواهم چکار؟

تخت جمشید قشنگی هست در چشمان تو

تا تورا دارم دگر شیراز می خواهم چکار؟

تکیه گاه من تو باشی، من خودم یک ارتشم

قدرتم کافیست... نه... سرباز می خواهم چکار؟

باغ سرسبز و تو و آواز بلبل، بوی گل...

این زمین زیباست... پس پرواز می خواهم چکار؟

گرچه دیگر هیچ چیزی مثل دیروزش نیست

این غزل را فرصت آغاز می خواهم چکار؟!