مستی عشق... "سیمین بهبهانی"

شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود
میل تو گرم، در دل بی تاب می دود

در پرده ی نهان دلم جای می کنی
گویی به چشم خسته تنی خواب می دود

می بوسمت به شوق و برون می شوم ز خویش
چون شبنمی که بر گل شاداب می دود

می لغزد آن نگاه شتابان به چهره ام
چون بوسه ی نسیم که بر آب می دود

وز آن نگاه، مستی عشق تو در تنم
آن گونه می دود که می ناب می دود...

می دود... "سیمین بهبهانی"

شب چون به چشم اهل جهان خواب می دود
میل تو گرم، در دل بی تاب می دود

در پرده ی نهان دلم جای می کنی
گویی به چشم خسته تنی خواب می دود

می بوسمت به شوق و برون می شوم ز خویش
چون شبنمی که بر گل شاداب می دود

می لغزد آن نگاه شتابان به چهره ام
چون بوسه ی نسیم که بر آب می دود

وز آن نگاه، مستی عشق تو در تنم
آن گونه می دود که می ناب می دود...

بیاورم... "فریبا عباسی"

اصلا قرار نیست کـــه سرخم بیاورم

حالا که سهم من نشدی کم بیاورم

دیشب تمام شهر تو را پرسه می زدم

تا روی زخمهـــای تـــو مرهم بیـاورم

 

مردی که یک پا ندارد..."سیمین بهبهانی"

شلوار تا خورده دارد مردی که یک پا ندارد
خشم است و آتش نگاهش یعنی: تماشا ندارد

رخساره می‌تابم از او اما به چشمم نشسته
بس نوجوان است و شاید از بیست بالا ندارد

دوباره می‌سازمت وطن!... "سیمین بهبهانی"

دوباره می‌سازمت وطن! 

اگر چه با خشت جان خویش 

ستون به سقف تو می زنم، 

اگر چه با استخوان خویش 

دوباره می بویم از تو گُل، 

به میل نسل جوان تو 

دوباره می شویم از تو خون، 

به سیل اشک روان خویش

 

یک متر و هفتاد صدم... "سیمین بهبهانی"

یک متر و هفتاد صدم افراشت قامت سخنم

یک متر و هفتاد صدم از شعر این خانه منم

یک متر و هفتاد صدم پاکیزگی ساده دلی

جان دلارای غزل جسم شکیبای زنم

زشت است اگر سیرت من خود را در او می نگری

هیها که سنگم نزنی! آیینه ام می شکنم

 از جای برخیزم اگر پرسایه ام بیدبنم

بر خاک بنشینم اگر فرش ظریفم چمنم

بر ریشه ام تیشه مزن ! حیف است افتادن من

در خشکساران شما سبزم بلوطم کهنم

یک مغز و صد بیم عسس فکر است در چارقدم

یک قلب و صد شور هوس شعر است در پیرهنم

ای جملگی دشمن من !‌ جز حق چه گفتم به سخن؟

پاداش دشنام شما آهی به نفرین نزنم

انگار من زادمتان کژتاب و بدخوی و رمان

دست از شما گر بکشم مهر از شما بر نکنم

انگار من زادمتان : ماری که نیشم بزند

من جز مدارا چه کنم با پاره جان و تنم؟

هفتاد سال این گله جا ماندم که از کف نرود

یک متر و هفتاد صدم : گورم، به خاک وطنم                                 

"روحش شاد، تسلیت..."

ﺍﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺩﻝ... "ﺳﯿﻤﯿﻦ ﺑﻬﺒﻬﺎﻧﯽ"

ﺍﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺩﻝ، ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺑﺮ، ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺧﺎﻃﺮ

ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ ﺯﺍﻧﮑﻪ ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﻧﺪﻭﻩ

ﺩﺭ ﺧﺎﻃﺮ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺍﯼ ﺭﻓﺘﻪ ﺯ ﺩﻝ، ﺭﺍﺳﺖ ﺑﮕﻮ ! ﺑﻬﺮ ﭼﻪ ﺍﻣﺸﺐ

ﺑﺎ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﻫﺎ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺑﺎﺯ ﺑﻪ ﺳﻮﯾﻢ؟

ﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﯼ ﺍﺯ ﭘﯽ ﺁﻥ ﺩﻟﺒﺮ ﺩﻟﺨﻮﺍﻩ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﻣﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﯼ ﺍﻭﯾﻢ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺁﺧﺮ ﺩﻝ ﻣﻦ ﺳﺮﺩ ﻭ ﺳﯿﺎﻩ ﺍﺳﺖ

ﺍﻭ ﺩﺭ ﺩﻝ ﺳﻮﺩﺍﺯﺩﻩ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺷﺮﺭ ﺩﺍﺷﺖ

ﺍﻭ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺑﺎ ﻫﻤﻪ ﮐﺲ ﺩﺭ ﻫﻤﻪ ﺍﺣﻮﺍﻝ

ﺳﻮﺩﺍﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺍﯼ ﺑﺖ ﺑﯽ ﻣﻬﺮ ! ﺑﻪ ﺳﺮ ﺩﺍﺷﺖ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺍﯾﻦ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﮔﻨﮓ ﻭ ﺧﻤﻮﺵ ﺍﺳﺖ

ﺩﺭ ﺩﯾﺪﻩ ﯼ ﺍﻭ ﺁﻥ ﻫﻤﻪ ﮔﻔﺘﺎﺭ، ﻧﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ

ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻏﻢ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻧﺮﮔﺲ ﺷﺒﺮﻧﮓ

ﻣﺮﻣﻮﺯﺗﺮ ﺍﺯ ﺗﯿﺮﮔﯽ ﯼ ﺷﺎﻣﮕﻬﺎﻥ ﺑﻮﺩ

ﻣﻦ ﺍﻭ ﻧﯿﻢ ﺁﺭﯼ، ﻟﺐ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻟﺐ ﺑﯽ ﺭﻧﮓ

ﺩﯾﺮﯼ ﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﯾﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺗﻮ ﻧﺸﮑﻔﺖ

ﺍﻣﺎ ﺑﻪ ﻟﺐ ﺍﻭ ﻫﻤﻪ ﺩﻡ ﺧﻨﺪﻩ ﯼ ﺟﺎﻥ ﺑﺨﺶ

ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺻﻔﺖ ﺑﺮ ﮔﻞ ﺷﺒﻨﻢ ﺯﺩﻩ ﻣﯽ ﺧﻔﺖ

ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﻨﮕﺮ، ﺗﺎﺏ ﻧﮕﺎﻩ ﺗﻮ ﻧﺪﺍﺭﻡ

ﺁﻥ ﮐﺲ ﮐﻪ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﯿﺶ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﻣﺮﺩ

ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻦ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﻢ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﺎﮔﺎﻩ

ﭼﻮﻥ ﺩﯾﺪ ﻭ ﭼﻪ ﻫﺎ ﮐﺮﺩ ﻭ ﮐﺠﺎ ﺭﻓﺖ ﻭ ﭼﺮﺍ ﻣﺮﺩ

ﻣﻦ ﮔﻮﺭ ﻭﯾﻢ ﻭ ﮔﻮﺭ ﻭﯾﻢ، ﺑﺮ ﺗﻦ ﮔﺮﻣﺶ

ﺍﻓﺴﺮﺩﮔﯽ ﻭ ﺳﺮﺩﯼ ِ ﺎﻓﻮﺭ ﻧﻬﺎﺩﻡ

ﺍﻭ ﻣﺮﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﻣﻦ، ﺍﯾﻦ ﺩﻝ ﺑﯽ ﻣﻬﺮ

ﺳﻨﮕﯿﺴﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺮ ﺳﺮ ﺁﻥ ﮔﻮﺭ ﻧﻬﺎﺩﻡ