شب تنهایی خوب..."سهراب سپهری"

گوش کن ، دورترین مرغ جهان می خواند.

شب سلیس است‌، و یکدست ، و باز.

شمعدانی ها

و صدادارترین شاخه فصل ، ماه را می شنوند.

پلکان جلو ساختمان ،

در فانوس به دست

و در اسراف نسیم ،

گوش کن ، جاده صدا می زند از دور قدم های ترا.

چشم تو زینت تاریکی نیست‌.

پلک ها را بتکان ، کفش به پا کن ، و بیا.

و بیا تا جایی ، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد

و زمان روی کلوخی بنشیند با تو

و مزامیر شب اندام ترا، مثل یک قطعه آواز به خود

جذب کنند.

پارسایی است در آنجا که ترا خواهد گفت :

بهترین چیز رسیدن به نگاهی است

که از حادثه عشق تر است‌...

جفت شیش آورده ام ... "مریم احمدی"

رنگ چشمان تو آبی می کند احساس را

بوسه هایت می دهد طعم خوش گیلاس را

شیطنت هایت! دل شوریده شیرین می کند

برق چشمانت هوایی کرده هرعکاس را

با نفسهایت فضای خانه خوشبو می شود

عطر آغوش تو رو کم کرده عطریاس را

غرق دراحساس تو بی هیچ ناجی زنده ام

حس و حالم بی تحمل کرده هر غواص را

چشم از تو برنمی دارم؛ فقط مال منی

بعد مدتها بدست آورده ام الماس را

بخت یارم شد ،خروسم کبک می خواند، ببین

جفت شیش آورده ام، اعداد شانس تاس را

من عاشق چشمت شدم... "دکتر افشین یداللهی"

وقتی گریبان عدم با دست خلقت می درید

وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید

وقتی زمین ناز تو را در آسمانها می کشید

وقتی عطش طعم تو را با اشکهایم می چشید

من عاشق چشمت شدم ، نه عقل بود و نه دلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود

آندم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود

وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد

آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد

من بودم و چشمان تو ، نه آتشی و نه گِلی

چیزی نمیدانم از این دیوانگی و عاقلی

من عاشق چشمت شدم شاید کمی هم بیشتر

چیز ر آنسوی یقین شاید کمی هم کیش تر

آغاز و ختم ماجرا لمس تماشای تو بود

دیگر فقط تصویر من در مردمکهای تو بود

من عاشق چشمت شدم...

سخنی باتو... "سعدی"

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی

چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی

تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی

چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیابی

بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی

دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم

نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی

تو جفای خود بکردی و نه من نمی‌توانم

که جفا کنم ولیکن نه تو لایق جفایی

چه کنند اگر تحمل نکنند زیردستان

تو هر آن ستم که خواهی بکنی که پادشایی

سخنی که با تو دارم به نسیم صبح گفتم

دگری نمی‌شناسم تو ببر که آشنایی

من از آن گذشتم ای یار که بشنوم نصیحت

برو ای فقیه و با ما مفروش پارسایی

تو که گفته‌ای تأمل نکنم جمال خوبان

بکنی اگر چو سعدی نظری بیازمایی

در چشم بامدادان به بهشت برگشودن

نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی

تو چقدر تنهایی... "سهراب سپهری"

صبح امروز کسی گفت به من:

تو چقدر تنهایی!

گفتمش در پاسخ:

تو چقدر حساسی؛

تن من گر تنهاست،

دل من با دل هاست،

دوستانی دارم

بهتر از برگ درخت

که دعایم گویند و دعاشان گویم،

یادشان دردل من،

قلبشان منزل من...

صافى آب مرا یاد تو انداخت، رفیق

تو دلت سبز،

لبت سرخ،

چراغت روشن

چرخ روزیت همیشه چرخان

نفست داغ،

تنت گرم،

دعایت با من

روزهایت پى هم خوش باشد...

باغ آینه... "احمد شاملو"

بر سنگ‌فرش

یارانِ ناشناخته‌ام

چون اخترانِ سوخته

چندان به خاکِ تیره فروریختند سرد

                                         که گفتی

دیگر

    زمین

        همیشه

                شبی بی‌ستاره ماند.

آنگاه

    من

       که بودم

جغدِ سکوتِ لانه‌ی تاریکِ دردِ خویش،

چنگِ زهم‌گسیخته‌زه را

یک سو نهادم

فانوس برگرفته به معبر درآمدم

گشتم میانِ کوچه‌ی مردم

این بانگ با لب‌ام شررافشان:

                                  «ــ آهای!

                                      از پُشتِ شیشه‌ها به خیابان نظر کنید!

                                      خون را به سنگفرش ببینید!...

                                      این خونِ صبحگاه است گویی به سنگفرش

                                      کاین‌گونه می‌تپد دلِ خورشید

                                      در قطره‌های آن...»

بادی شتابناک گذر کرد

بر خفتگانِ خاک،

افکند آشیانه‌ی متروکِ زاغ را

از شاخه‌ی برهنه‌ی انجیرِ پیرِ باغ...

«ــ خورشید زنده است!

    در این شبِ سیا [که سیاهیِ روسیا

                            تا قندرونِ کینه بخاید

                            از پای تا به سر همه جانش شده دهن،]

    آهنگِ پُرصلابتِ تپشِ قلبِ خورشید را

                                                       من

    روشن‌تر

    پُرخشم‌تر

    پُرضربه‌تر شنیده‌ام از پیش...

    از پُشتِ شیشه‌ها به خیابان نظر کنید!

    از پُشتِ شیشه‌ها

    به خیابان نظر کنید!

    از پُشتِ شیشه‌ها به خیابان

    نظر کنید!

    از پُشتِ شیشه‌ها...

نوبرگ‌های خورشید

بر پیچکِ کنارِ درِ باغِ کهنه رُست.

فانوس‌های شوخِ ستاره

آویخت بر رواقِ گذرگاهِ آفتاب...

من بازگشتم از راه،

جانم همه امید

قلبم همه تپش.

چنگِ ز هم گسیخته زه را

                             زه بستم

پای دریچه

           بنشستم

وز نغمه‌یی

            که خواندم پُرشور

جامِ لبانِ سردِ شهیدانِ کوچه را

با نوشخندِ فتح

                 شکستم:

«ــ آهای!

    این خونِ صبحگاه است گویی به سنگفرش

    کاین گونه می‌تپد دلِ خورشید

    در قطره‌های آن...

    از پُشتِ شیشه‌ها به خیابان نظر کنید

    خون را به سنگفرش ببینید!

    خون را به سنگفرش

    ببینید!

    خون را

    به سنگفرش...»

سال ۱۳۳۶

باید به دلت دل بسپارم که ببارم... "شهراد میدری"

باید به دلت دل بسپارم که ببارم

آنقدر تو را دوست بدارم که ببارم

در تاب و تب دیدنت آرام نگیرم

هر ثانیه قرنی بشمارم که ببارم

عشق آمده و خانه خرابی چه قشنگ است

کرده ست غم و درد نثارم که ببارم

من خسته ترین ابر زمستانم و اینک

افتاده به شوق تو گذارم که ببارم

چشمان تو با نیم نگاهی زده آتش

چون صاعقه ای دار و ندارم که ببارم

سارا ! بتکان شاخه ی تنهایی من را

آنقدر ترک خورده انارم که ببارم

بی چتر بیا تنگ غروبی به سراغم

بنشین پس از عمری به کنارم که ببارم

دلتنگی من تا به ابد دامنه دارد

بگذار ببارم که ببارم که ببارم ..