از بسکه دیر یافتمت نوبتم گذشت... " سهیل محمودی"

لبخند می زنی به شب سوت و کور من

 آنک تویی سپیده ی فردای دور من

 آیینه ی عزیز جوانسالی منی

 تقدیر هم نهاده تو را در حضور من

مثل خیال آمده ای و نشسته ای

 در لحظه های مبهمِ شعر و شعور من

معلوم نیست ، کیست که مغلوب می شود

 پروای بی بهانه ی تو یا غرور من

این جَست و خیز شاد و سبکبالی تو چیست ؟

 یادآورِ گذشته ی پُر شرّ و شور من

از گرمیِ همیشه ی دستت تهی مباد

 این دست پُر ز پینه ی سرد و صبور من

لعنت بر آسمان ! که تو را بعد سالها

 امروز سبز کرده به راه عبور من

از بسکه دیر یافتمت نوبتم گذشت

 حسرت به عمرِ رفته جزای قصور من

همین و بس... "سهیل محمودی"

ماییم و پرسه های شبانه ، همین و بس 
تا بانگ صبح ، شعر و ترانه ، همین و بس

فرجام ماجرای بد روز را مپرس 
خوش باد قصه های شبانه ، همین و بس

بعد از من و تو ـ از من و تو ـ یادگار چیست ؟ 
یک مشت داستان و فسانه ، همین و بس

مشتاقم و به خاطر یک لحظه دیدنت 
آورده ام هزار بهانه ، همین و بس

ـ ‌یک روح شرحه شرحه و یک جسم چاک چاک 
از من جز این مجوی نشانه ، همین و بس

ـ تنها ـ در این حوالی متروک ، روح من 
با یاد توست شانه به شانه ، همین و بس

چون عابری ـ خلاصه بگویم ـ در این مسیر 
ماندیم زیر چرخ زمانه ، همین و بس

دفتر « فصلی از عاشقانه ها »