شیرم و از دست آهویت فراری می شوم... "شهراد میدری"

شیرم و از دست آهویت فراری می شوم

می روم در گوشه ای مشغول زاری می شوم

می سپارم یال و کوپال پریشان دست باد
های و هوی گریه های بیقراری می شوم

می گذارم زیر پا قانون جنگل، هرچه باد
بی خیال آن همه قانون مداری می شوم

شیرها حق داشتند از جمع خود طردم کنند
من فقط ننگم دلیل شرمساری می شوم

جای خونت خون دلها می خورم از دست عشق
اشکم و می جوشم و چون چشمه جاری می شوم

پنج وارونه به روی هر درختی می کشم
پنجه روی قلب های یادگاری می شوم

می کشم با " آ "ی آهم میله میله دور خود
خیره بر آواز غمگین قناری می شوم

تا که چشمانت خرامان باز از اینجا بگذرد
در کمین، دیوانه ی لحظه شماری می شوم

"دوستم داری؟" میان کوه نعره می زنم
دلخوش پژواک " آری.. آری.. آری" می شوم

عاشقت هستم نمی خاهی چرا باور کنی؟
عاشقت هستم که از دستت فراری می شوم

عاقبت یک شب به قعر دره ات خاهم پرید
سینه چاک تو غزال بختیاری می شوم

ایران من... "شهراد میدری"

ایران ِ من! ای سرزمین ِ مزدک و مانی!

خشم ِ پلنگ و آه ِ شیر و چشم ِ جیرانی!

دروازه ی ِ زرین خاور، مادر ِ خورشید! 
ای نقره کاری های ِ مهتاب ِ شبستانی!

فر ّو شکوه ِ پهندشت ِ آریایی ها !
اندوه ِ بعد از امپراتوری ِ ساسانی!

ای ناوگان ِ آرتمیس ِ جان به کف داده!
شور ِ خلیج پارس ِ همواره توفانی!

از قادسیه بی خبر محراب تا محراب
گلدسته از خون ِ نیاکانت چراغانی

شور و شر ِ یعقوب ِ لیث و بابک و رستم!
مهد ِ ابومسلم ترین مرد ِ خراسانی!

هر دوره ی ِ تاریخ، زخمی بر دلت مانده 
ای بی سر و سامانی ِ دوران ِ سامانی!

ویرانه از اسکندر و چنگیز و از تیمور !
جاری به روی ِ گونه هایت اشک ِ اشکانی

فردوسی ِ سی سال رنج ِ واژه های ِ گم!
مسعود سعد ِ در حصار ِ نای زندانی!

افتاده بیرون از بهشت ِ ثروتت آدم 
حوای ِ تو خورده فریب ِ سیب ِ لبنانی

شد سهم ِ فرزندان تو از نفت: خودسوزی 
ای سفره های ِ خالی از نان در فراوانی!

بر لب شکوفه، در دلت اما هزاران داغ 
ای خنده های ِ وانمود و اشک ِ پنهانی!

با سرستون های ِ به خاک افتاده ات برخیز 
آخر تو را اصلن چه با این گونه ویرانی؟!

بنویس بر تخته سیاهت نام ِ "آزادی" 
بی ترس از هر ترکه ای یار ِ دبستانی!

دختر فردوسی... "شهراد میدری"

دختر فردوسی! از مشرق انار آورده ام

یک سبد شاتوت سرخ آبدار آورده ام

نازدخت پیرهن توسی توس باستان!

مخمل رنگین کمان زرنگار آورده ام

دست باد است این که دارد می زند بر در کلون

همزمان با ساز باران، من سه تار آورده ام

سرد سرد است آتشی روشن کن از خندیدنت

هیمه هیمه بوسه های بی شمار آورده ام

دم کن از چای بخارا استکانی، خسته ام

قند ایران کهن از قندهار آورده ام

نیستم از گزمه های غزنوی، آسوده باش

شاعری تنهایم و جان را قمار آورده ام

سی پر سیمرغ از سی سال رنج پارسی

چند برگ شاهنامه، شاهکار آورده ام

زابلستانی، تهمتن زاده ای، بهمن رخی

چشمه ای رویین تن از اسفندیار آورده ام

جای هر بیتی که دینار طلایش نقره شد

سهم بابا زر از انگور خمار آورده ام

تا پس از این ها بگردم دور قد و قامتت

کهکشانی عشق بر روی مدار آورده ام

از هزار و چند سال بعد برگشتم قدیم

یک دل جا مانده در گرد و غبار آورده ام

خشتی از دیوارتان ترسم که بردارد ترک

بر در چوبی تان از بس فشار آورده ام

می پذیری بعد از این یار وفادارت شوم؟

این غزل را هم به رسم یادگار آورده ام