دریغ... "محمدعلی بهمنی"

دریغ می کنی از من ، نگاه را حتی
و نیز زمزمه ی گاه گاه را حتی

من و تو ره به ثوابی نمی بریم از هم
چرا مضایقه داری گناه را حتی ؟

تو اشتباه بزرگ منی ،‌ ببخشایم
بدیده می کشم این اشتباه را حتی

به من که سبز پرستم چه گفت چشمانت ؟
که دوست دارم  بخت سیاه را حتی

 بدیدن تو چنان خیره ام که نشناسم
تفاوت است اگر ره و چاه را حتی

 اگر چه تشنه ی بوسیدن توام ، ای چشم
بخواه ،‌می کشم این بوسه خواه را حتی

بیا تلالو شعرم بر آب ها ، امشب
تراش می دهد الماس ماه را حتی

Bottom of Form

ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم... "محمد علی بهمنی"

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید
و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید

رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست
چه سروقت مرا هم به سر وعده کشید

به کف و ماسه که نایابترین مرجان ها
تپش تب زده نبض مرا می فهمید

آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد
مثل خورشید که خود را به دل من بخشید

ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم
هیچ کس مثل تو ومن به تفاهم نرسید

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد
ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید

من که حتی پی پژواک خودم می گردم
آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید

آخرین زمزمه ... "محمدعلی بهمنی"

خوش به حال من ودریا و غروب و خورشید   

 و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید

رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست

چه سر وقت مرا هم به سر وعده کشید

به کف و ماسه که نایاب ترین مرجان ها

 تپش تبزده نبض مرا می فهمید

آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد

مثل خورشید که خود را به دل من بخشید

ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم

هیچکس مثل تو و من به تفاهم نرسید

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد

ماه طعم غزلم را ز نگاه تو چشید

من که حتی پی پژواک خودم می گردم

آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی...؟ "محمدعلی بهمنی"

با همه ی بی سر و سامانیم... "محمد علی بهمنی"

                               با همه ی بی سر و سامانیم

                               باز به دنبال پریشانیم

                               طاقت فرسودگیم هیچ نیست

                               در پی ویران شدنی آنی ام

                               آمده ام بلکه نگاهم کنی

                               عاشق آن لحظه طوفانیم

                               دلخوش گرمای کسی نیستم

                               آمده ام تا تو بسوزانیم

                               آمده ام با عطش سالها

                               تا تو کمی عشق بنوشانیم

                               ماهی برگشته ز دریا شدم

                               تا که بگیری و بمیرانی ام

                               خوبترین حادثه می دانمت

                               خوبترین حادثه می دانی ام؟

                               حرف بزن ، ابر مرا باز کن

                               دیر زمانی است که بارانی ام

                               حرف بزن ، حرف بزن ، سالهاست

                               تشنه یک صحبت طولانی ام

                               ها ... به کجا می کشیم خوب من؟

                               ها ... نکشانی به پشیمانی ام  

من زنده بودم اما ... "محمد علی بهمنی"

                من زنده بودم اما ، انگار مرده بودم
                از بس که روزها را با شب شمرده بودم

                یک عمر دور و تنها ، تنها به جرم این که
                او سرسپرده می خواست ، من دل سپرده بودم

                یک عمر می شد آری در ذره ای بگنجم
                از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم

                در آن هوای دلگیر ، وقتی غروب می شد
                گویی به جای خورشید ، من زخم خورده بودم

                وقتی غروب می شد ، وقتی غروب می شد
                کاش آن غروب ها را از یاد برده بودم