شیدای من..."سیمین بهبهانی"

 یا رب مرا یاری بده ، تا سخت آزارش کنم

هجرش دهم ، زجرش دهم ، خوارش کنم ، زارش کنم

از بوسه های آتشین ، وز خنده های دلنشین

صد شعله در جانش زنم ، صد فتنه در کارش کنم

در پیش چشمش ساغری ، گیرم ز دست دلبری

از رشک آزارش دهم ، وز غصه بیمارش کنم

بندی به پایش افکنم ، گویم خداوندش منم

چون بنده در سودای زر ، کالای بازارش کنم

گوید میفزا قهر خود ، گویم بخواهم مهر خود

گوید که کمتر کن جفا ، گویم که بسیارش کنم

هر شامگه در خانه ای ، چابک تر از پروانه ای

رقصم بر بیگانه ای ، وز خویش بیزارش کنم

چون بینم آن شیدای من ، فارغ شد از احوال من

منزل کنم در کوی او ، باشد که دیدارش کنم

پیک سحری..."کریم فکور"

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویش ،کن گذری

گو به فغانم ،به فغانم ، به فغانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقت دم نزنم

من نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

من ؛غرق گناهم ،تو عذر گناهی

روز و شبم را تو که مهری تو که ماهی

چون باده به جوشم ، در جوش و خروشم

من سر زلفت به دو عالم نفروشم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقت دم نزنم

من نتوانم ،نتوانم ، نتوانم

همه شب بر ماه و پروین نگـــــرم

مگر آید رخسارت بر نظــــرم

چه بگویم ، چه بگویم ، چه بگویم زیــن راز

من همین بس ، که مرا کس ، نبود دمساز

یک نفس ای پیک سحری

بر سر کویش ،کن گذری

گو به فغانم ،به فغانم ، به فغانم

ای که به عشقت زنده منم

گفتی از عشقت دم نزنم

من نتوانم ، نتوانم ، نتوانم

گفتم که مژده بخش دل خرم است این ..."هوشنگ ابتهاج"

گفتم که مژده بخش دل خرم است این

مست از درم در آمد و دیدم غم است این

 گر چشم باغ گریه ی تاریک من ندید

 ای گل ز بی ستارگی شبنم است این

 پروانه بال و پر زد و در دام خوش خفت

 پایان شام پیله ی ابریشم است این

باز این چه ابر بود که ما را فرو گرفت

 تنها نه من ، گرفتگی عالم است این

ای دست برده در دل و دینم چه می کنی

 جانم بسوختی و هنوزت کم است این

 آه از غمت که زخمه ی بی راه می زنی

 ای چنگی زمانه چه زیر و بم است این

 یک دم نگاه کن که چه بر باد می دهی

 چندمین هزار امید بنی آدم است این

گفتی که شعر سایه دگر رنگ غم گرفت

 آری سیاه جامه ی صد ماتم است این

 روا مدار که پیوسته دل شکسته بود

 دلی که سایه به زلف تو بست ای ساقی

غزل شمارهٔ ۱۲۶۵ ..."مولانا"

آن مه که هست گردون گردان و بی‌قرارش

وان جان که هست این جان وین عقل مستعارش

هر لحظه اختیاری نو نو دهد به جان‌ها

وین اختیارها را بشکسته اختیارش

من جسم و جان ندانم من این و آن ندانم

من در جهان ندانم جز چشم پرخمارش

آن روی همچو روزش وان رنگ دلفروزش

وان لطف توبه سوزش وان خلق چون بهارش

عشقش بلای توبه داده سزای توبه

آخر چه جای توبه با عشق توبه خوارش

چون دوست و دشمن او هستند رهزن او

ماییم و دامن او بگرفته استوارش

از عشق جام و دورش شاید کشید جورش

چون گوش دوست داری می‌بوس گوشوارش

من حلقه‌های زلفش از عشق می‌شمارم

ور نه کجا رسد کس در حد و در شمارش

لطفش همی‌شمارم دل با دم شمرده

جانیش بخش آخر ای کشته زار زارش

» دیوان شمس » غزلیات

نغمه ی همدرد..."مهدی اخوان ثالث"

 آینه ی خورشید از آن اوج بلند

شب رسید از ره و آن آینه ی خرد شده

شد پراکنده و در دامن افلاک نشست

تشنه ام امشب ، اگر باز خیال لب تو

خواب تفرستد و از راه سرابم نبرد

 کاش از عمر شبی تا به سحر چون مهتاب

شبنم زلف تو را نوشم و خوابم نبرد

روح من در گرو زمزمه ای شیرین است

من دگر نیستم ، ای خواب برو ، حلقه مزن

 این سکوتی که تو را می طلبد نیست عمیق

وه که غافل شده ای از دل غوغایی من

 می رسد نغمه ای از دور به گوشم ، ای خواب

 مکن ، این نعمه ی جادو را خاموش مکن

 زلف چون دوش ، رها تا به سر دوش مکن

ای مه امروز پریشان ترم از دوش مکن

در هیاهوی شب غمزده با اخترکان

سیل از راه دراز آمده را همهمه ای ست

برو ای خواب ، برو عیش مرا تیره مکن

خاطرم دستخوش زیر و بم زمزمه ای ست

چشم بر دامن البرز سیه دوخته ام

روح من منتظر آمدن مرغ شب است

عشق در پنجه ی غم قلب مرا می فشرد

با تو ای خواب ، نبرد من و دل زینت سبب است

مرغ شب آمد و در لانه ی تاریک خزید

نغمه اش را به دلم هدیه کند بال نسیم

آه ... بگذار که داغ دل من تازه شود

روح را نغمه ی همدرد فتوحی ست عظیم

غزل شمارهٔ ۹... "فروغی بسطامی"

کی رفته‌ای زدل که تمنا کنم تو را

کی بوده‌ای نهفته که پیدا کنم تو را

غیبت نکرده‌ای که شوم طالب حضور

پنهان نگشته‌ای که هویدا کنم تو را

با صد هزار جلوه برون آمدی که من

با صد هزار دیده تماشا کنم تو را

چشمم به صد مجاهده آیینه‌ساز شد

تا من به یک مشاهده شیدا کنم تو را

بالای خود در آینهٔ چشم من ببین

تا با خبر ز عالم بالا کنم تو را

مستانه کاش در حرم و دیر بگذری

تا قبله‌گاه مؤمن و ترسا کنم تو را

خواهم شبی نقاب ز رویت بر افکنم

خورشید کعبه، ماه کلیسا کنم تو را

گر افتد آن دو زلف چلیپا به چنگ من

چندین هزار سلسله در پا کنم تو را

طوبی و سدره گر به قیامت به من دهند

یک‌جا فدای قامت رعنا کنم تو را

زیبا شود به کارگه عشق کار من

هر گه نظر به صورت زیبا کنم تو را

رسوای عالمی شدم از شور عاشقی

ترسم خدا نخواسته رسوا کنم تو را

با خیل غمزه گر به وثاقم گذر کنی

میر سپاه شاه صف‌آرا کنم تو را

جم دستگاه ناصردین شاه تاجور

کز خدمتش سکندر و دارا کنم تو را

شعرت ز نام شاه، فروغی شرف گرفت

زیبد که تاج تارک شعرا کنم تو را

» دیوان اشعار » غزلیات

آمدی، شادی و ماتم به سراغم آمد..." مهدی فرجی"

آمدی، شادی و ماتم به سراغم آمد

خنده و گریه ی تواَم به سراغم آمد

آمدی مثل همان سال نبودی دیگر

میوه ی نورس من! کال نبودی دیگر

آمدی «نو شده» هرچند کهن تر شده ای

ای فدای قد و بالای تو... زن تر شده ای!

شیطنت رفته و افسونگری آموخته ای

خوانده ای شعر مرا، شاعری آموخته ای

جای آن چشم، که گور پدرِ آهو بود

لانه ی مضطربِ فاخته یی ترسو بود

دختری رفت که اخم و غضبش شیرین بود

زنی آمد که لبِ خنده زنش غمگین بود

دختری بست به بازوی درختی، تابی

زن سرازیر شد از سُرسُره ی بی تابی