آمده‌ای که راز من بر همگان بیان کنی... "مولانا"

آمده‌ای که راز من بر همگان بیان کنی

و آن شه بی‌نشانه را جلوه دهی نشان کنی

دوش خیال مست تو آمد و جام بر کفش

گفتم می نمی‌خورم گفت مکن زیان کنی

گفتم ترسم ار خورم شرم بپرد از سرم

دست برم به جعد تو باز ز من کران کنی

دید که ناز می‌کنم گفت بیا عجب کسی

جان به تو روی آورد روی بدو گران کنی

تا با غم عشق تو مرا کار افتاد... "مولانا"

سودای تو را بهانه ای بس باشد  

مدهوش تو را ترانه ای بس باشد

در کشتن ما چه میزنی تیغ جفا  

ما را سر تازیانه ای بس باشد

 تا با غم عشق تو مرا کار افتاد

بیچاره دلم در غم بسیار افتاد

بسیار فتاده بود، هم در غم عشق

اما نه چنین زار که این بار افتاد

هر روز دلم در غم تو زارتر است

و ز من، دل بی رحم تو بیزارتر است

بگذاشتی ام،غم تو نگذاشت مرا

حقا که غمت از تو وفادارتر است

دور مشو دور مشو... "مولانا"

ای شده غره در جهان دور مشو دور مشو

یار و نگار در برت دور مشو دور مشو

خلق منم خانه منم دام منم دانه منم

عاقل و دیوانه منم دور مشو دور مشو

کعبه اسرار منم حبه و دستار منم

راهب و زنار منم دور مشو دور مشو

میر منم پیر منم بسته به زنجیر منم

صاحب تدبیر منم دور مشو دور مشو

شام منم روز منم عشق جگرسوز منم

شمع دل افروز منم دور مشو  دور مشو

روضه منم حور منم نار منم نور منم

جنت معمور منم دور مشو دور مشو

فال منم حال منم دال منم ذال منم

مخبر احوال منم دور مشو دور مشو

یار منم غار منم دلبر و دلدار منم

غنچه منم خار منم دور مشو دور مشو

فصل منم وصل منم فرع منم اصل منم

عقل منم نقل منم دور مشو دور مشو

صورتگر نقاشم... "مولانا"

صورتگر نقاشم هر لحظه بتی سازم                      

وانگه همه بت‌ها را در پیش تو بگدازم

صد نقش برانگیزم با روح درآمیزم              

چون نقش تو را بینم در آتشش اندازم

تو ساقی خماری یا دشمن هشیاری                    

یا آنک کنی ویران هر خانه که می سازم

جان ریخته شد بر تو آمیخته شد با تو                    

چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم

هر خون که ز من روید با خاک تو می گوید              

با مهر تو همرنگم با عشق تو هنبازم

در خانه آب و گل بی‌توست خراب این دل

                            یا خانه درآ جانا یا خانه بپردازم

جسم خاک از عشق بر افلاک شد... "مولانا"

جسم خاک از عشق بر افلاک شد         

کوه در رقص آمد و چالاک شد

عشق جان طور آمد عاشقا         

طور مست و خر موسى صاعقا

با لب دمساز خود گر جفتمى       

همچو نى من گفتنیها گفتمى‏

هر که او از هم زبانى شد جدا          

بى‏زبان شد گر چه دارد صد نوا

چون که گل رفت و گلستان در گذشت        

نشنوى ز ان پس ز بلبل سر گذشت‏

جمله معشوق است و عاشق پرده‏اى         

زنده معشوق است و عاشق مرده‏اى‏

چون نباشد عشق را پرواى او        

او چو مرغى ماند بى‏پر، واى او

من چگونه هوش دارم پیش و پس          

چون نباشد نور یارم پیش و پس‏

عشق خواهد کاین سخن بیرون بود         

آینه غماز نبود چون بود

آینه‏ت دانى چرا غماز نیست          

ز انکه زنگار از رخش ممتاز نیست‏

بشنوید اى دوستان این داستان         

خود حقیقت نقد حال ماست آن‏

بشنو از نى چون حکایت مى‏کند           

از جدایى‏ها شکایت مى‏کند

کز نیستان تا مرا ببریده‏اند          

در نفیرم مرد و زن نالیده‏اند

سینه خواهم شرحه شرحه از فراق        

تا بگویم شرح درد اشتیاق‏

هر کسى کاو دور ماند از اصل خویش        

باز جوید روزگار وصل خویش‏

من به هر جمعیتى نالان شدم        

جفت بد حالان و خوش حالان شدم

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم... "مولانا"

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم

دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا

زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم

گفت که دیوانه نه ای لایق این خانه نه ای

رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم

گفت که سرمست نه ای رو که از این دست نه ای

رفتم و سرمست شدم وز طرب آکنده شدم

بازآمدم بازآمدم از پیش آن یار آمدم... "مولانا"

در من نگر در من نگر بهر تو غمخوار آمدم

شاد آمدم شاد آمدم از جمله آزاد آمدم

چندین هزاران سال شد تا من به گفتار آمدم

آن جا روم آن جا روم بالا بدم بالا روم

بازم رهان بازم رهان کاین جا به زنهار آمدم

من مرغ لاهوتی بدم دیدی که ناسوتی شدم

دامش ندیدم ناگهان در وی گرفتار آمدم

من نور پاکم ای پسر نه مشت خاکم مختصر

آخر صدف من نیستم من در شهوار آمدم

ما را به چشم سر مبین ما را به چشم سر ببین

آن جا بیا ما را ببین کان جا سبکبار آمدم

از چار مادر برترم وز هفت آبا نیز هم

من گوهر کانی بدم کاین جا به دیدار آمدم

یارم به بازار آمده‌ست چالاک و هشیار آمده‌ست

ور نه به بازارم چه کار وی را طلبکار آمدم

ای شمس تبریزی نظر در کل عالم کی کنی

کاندر بیابان فنا جان و دل افگار آمدم