چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت... "حافظ"

چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

حقوق خدمت ما عرضه کرد بر کرمت

به نوک خامه رقم کرده ای سلام مرا

که کارخانه دوران مباد بی رقمت

نگویم از من بی دل به سهو کردی یاد

که در حساب خرد نیست سهو بر قلمت

مرا  ذلیل مگردان به شکر این نعمت

که داشت دولت سرمد عزیز و محترمت

بیا که با سر زلفت قرار خواهم کرد

که گر سرم برود برندارم از قدمت

ز حال ما دلت آگه شود مگر وقتی

که لاله بردمد از خاک کشتگان غمت

 روان تشنه ما را به جرعه ای دریاب  

 چو می دهند زلال خضر ز جام جمت 

همیشه وقت تو ای عیسی صبا خوش باد

که جان حافظ دلخسته زنده شد به دمت  

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست... "حافظ"

سر ارادت ما و آستان حضرت دوست

که هر چه بر سر ما می رود ارادت اوست  

نظیر دوست ندیدم اگر چه از مه و مهر

نهادم آینه ها در مقابل رخ دوست

صبا ز حال دل تنگ ما چه شرح دهد

که چون شکنج ورق های غنچه تو بر توست

نه من سبوکش این دیر رندسوزم و بس

بسا سرا که در این کارخانه سنگ و سبوست

مگر تو شانه زدی زلف عنبرافشان را

که باد غالیه سا گشت و خاک عنبربوست

نثار روی تو هر برگ گل که در چمن است

فدای قد تو هر سرو بن که بر لب جوست

زبان ناطقه در وصف شوق نالان است

چه جای کلک بریده زبان بیهده گوست

رخ تو در دلم آمد مراد خواهم یافت                   

 چرا که حال نکو در قفای فال نکوست                                            

            نه این زمان دل حافظ در آتش هوس است

             که داغدار ازل همچو لاله خودروست                                            

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد... "حافظ"

ستاره‌ای بدرخشید و ماه مجلس شد                 دل رمیده ما را انیس و مونس شد  

نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت             به غمزه مسله آموز صد مدرس شد

به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا                   فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

به صدر مصطبه‌ام می‌نشاند اکنون دوست           گدای شهر نگه کن که میر مجلس شد

خیال آب خضر بست و جام اسکندر                    به جرعه نوشی سلطان ابوالفوارس شد

طربسرای محبت کنون شود معمور                    که طاق ابروی یار منش مهندس شد

لب از ترشح می پاک کن برای خدا                     که خاطرم به هزاران گنه موسوس شد

کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود                  که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد

چو زر عزیز وجود است نظم من آری                  قبول دولتیان کیمیای این مس شد     

 ز راه میکده یاران عنان بگردانید                       چرا که حافظ از این راه رفت و مفلس شد               

بعثت پیامبر اکرم(ص) بر پیروان حقیقی آن حضرت تبریک و تهنیت باد... 

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش... "حافظ"

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش

گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

دلربایی همه آن نیست که عاشق بکشند

خواجه آن است که باشد غم خدمت کارش

جای آن است که خون موج زند در دل لعل

زین تغابن که خزف می‌شکند بازارش

بلبل از فیض گل آموخت سخن ور نه نبود

این همه قول و غزل تعبیه در منقارش

ای که در کوچه معشوقه ما می‌گذری

بر حذر باش که سر می‌شکند دیوارش

آن سفرکرده که صد قافله دل همره اوست

هر کجا هست خدایا به سلامت دارش

صحبت عافیتت گر چه خوش افتاد ای دل

جانب عشق عزیز است فرومگذارش

صوفی سرخوش از این دست که کج کرد کلاه

به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ که به دیدار تو خوگر شده بود

نازپرورد وصال است مجو آزارش...

ما ز یاران چشم یاری داشتیم... "حافظ"

ما ز یاران چشم یاری داشتیم

خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

تا درخت دوستی کی بر دهد

حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

گفت و گو آیین درویشی نبود

ور نه با تو ماجراها داشتیم

شیوه چشمت فریب جنگ داشت

ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم

نکته ها رفت و شکایت کس نکرد

جانب حرمت فرو نگذاشتیم

گلبن حسنت نه خود شد دلفریب

ما دم همت برو بگماشتیم

گفت خود دادی به ما دل حافظا

ما محصل بر کسی نگماشتیم

برفت... "حافظ"

شربتی از لب لعلش نچشیدیم و برفت

روی مه پیکر او سیر ندیدیم و برفت

گویی از صحبت ما نیک به تنگ آمده بود

 بار بربست و به گردش نریسیدیم و برفت

بس که ما فاتحه و حرز یمانی خواندیم

وز پیش سوره‌ی اخلاص دمیدیم و برفت

عشوه دادند که بر ما گذری خواهی کرد

دیدی آخر که چنین عشوه خریدیم و برفت

شد چمان در چمن حسن لطافت لیکن

 در گلستان وصالش نچمیدیم و برفت

همچو حافظ همه شب ناله و زاری کردیم

کای دریغا به وداعش نرسیدیم و برفت...

غم مخور... "حافظ"

یوسف گمگشته بازآید به کنعان غم مخور                      

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن                       

وین سر شوریده بازآید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن                     

چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت              

دائما یک سان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب                 

باشد اندر پرده بازی‌های پنهان غم مخور

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی برکند                 

چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم                     

سرزنش‌ها گر کند خار مغیلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید                      

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب                   

جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور

حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار              

تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور