روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر... "حافظ"

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

 خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

 گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

 ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر

سینه گو شعله آتشکده فارس بکش

 دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر

دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

 دیگری گو برو و نام من از یاد ببر

سعی نابرده در این راه به جایی نرسی

 مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببر

روز مرگم نفسی وعده دیدار بده

 وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر

دوش می‌گفت به مژگان درازت بکشم

 یا رب از خاطرش اندیشه بیداد ببر

حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار

 برو از درگهش این ناله و فریاد ببر

بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد... "حافظ"

بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

باد غیرت به صدش خار پریشان دل کرد

طوطی ای را به خیال شکری دل خوش بود

ناگهش سیل فنا نقش امل باطل کرد

قره العین من آن میوه دل یادش باد

که چه آسان بشد و کار مرا مشکل کرد

ساروان بار من افتاد خدا را مددی

که امید کرمم همره این محمل کرد

روی خاکی و نم چشم مرا خوار مدار

چرخ فیروزه طربخانه از این کهگل کرد

آه و فریاد که از چشم حسود مه چرخ

در لحد ماه کمان ابروی من منزل کرد

نزدی شاه رخ و فوت شد امکان حافظ

چه کنم بازی ایام مرا غافل کرد

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک... "حافظ"

هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک

گرم تو دوستی از دشمنان ندارم باک

مرا امید وصال تو زنده می‌دارد

و گر نه هر دمم از هجر توست بیم هلاک

نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش

زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

رود به خواب دو چشم از خیال تو هیهات

بود صبور دل اندر فراق تو حاشاک

اگر تو زخم زنی به که دیگری مرهم

و گر تو زهر دهی به که دیگری تریاک

بضرب سیفک قتلی حیاتنا ابدا

لان روحی قد طاب ان یکون فداک

عنان مپیچ که گر می‌زنی به شمشیرم

سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک

تو را چنان که تویی هر نظر کجا بیند

به قدر دانش خود هر کسی کند ادراک

به چشم خلق عزیز جهان شود حافظ

که بر در تو نهد روی مسکنت بر خاک

ما ز یاران چشم یاری داشتیم... "حافظ"

ما ز یاران چشم یاری داشتیم

خود غلط بود آنچه می پنداشتیم

تا درخت دوستی کی بر دهد

حالیا رفتیم و تخمی کاشتیم

گفت و گو آیین درویشی نبود

ور نه با تو ماجراها داشتیم

شیوه چشمت فریب جنگ داشت

ما غلط کردیم و صلح انگاشتیم

نکته ها رفت و شکایت کس نکرد

جانب حرمت فرو نگذاشتیم

گلبن حسنت نه خود شد دلفریب

ما دم همت برو بگماشتیم

گفت خود دادی به ما دل حافظا

ما محصل بر کسی نگماشتیم

آتش دل... "حافظ"

سینه از آتش دل در غم جانانه بسوخت

آتشی بود در این خانه که کاشانه بسوخت

                       تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت

                       جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

سوز دل بین که ز بس آتش اشکم دل شمع

دوش بر من ز سر مهر چو پروانه بسوخت

                       آشنایی نه غریب است که دلسوز من است

                       چون من از خویش برفتم دل بیگانه بسوخت

خرقه زهد مرا آب خرابات ببرد

خانه عقل مرا آتش میخانه بسوخت

                       چون پیاله دلم از توبه که کردم بشکست

                       همچو لاله جگرم بی می و خمخانه بسوخت

ماجرا کم کن و بازآ که مرا مردم چشم

خرقه از سر به درآورد و به شکرانه بسوخت

                       ترک افسانه بگو حافظ و می نوش دمی

                       که نخفتیم شب و شمع به افسانه بسوخت

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر... "حافظ"

روی بنمای و وجود خودم از یاد ببر

 خرمن سوختگان را همه گو باد ببر

ما چو دادیم دل و دیده به طوفان بلا

 گو بیا سیل غم و خانه ز بنیاد ببر

زلف چون عنبر خامش که ببوید هیهات

 ای دل خام طمع این سخن از یاد ببر

سینه گو شعله آتشکده فارس بکش

 دیده گو آب رخ دجله بغداد ببر

دولت پیر مغان باد که باقی سهل است

 دیگری گو برو و نام من از یاد ببر

سعی نابرده در این راه به جایی نرسی

 مزد اگر می‌طلبی طاعت استاد ببر

روز مرگم نفسی وعده دیدار بده

 وان گهم تا به لحد فارغ و آزاد ببر

دوش می‌گفت به مژگان درازت بکشم

 یا رب از خاطرش اندیشه بیداد ببر

حافظ اندیشه کن از نازکی خاطر یار

 برو از درگهش این ناله و فریاد ببر

هزار شکر... "حافظ"

هزار شکر که دیدم به کام خویشت باز                 

 ز روی صدق و صفا گشته با دلم دمساز

روندگان طریقت ره بلا سپرند                                             

رفیق عشق چه غم دارد از نشیب و فراز

غم حبیب نهان به ز گفت و گوی رقیب                    

که نیست سینه ارباب کینه محرم راز

اگر چه حسن تو از عشق غیر مستغنیست                       

من آن نیم که از این عشقبازی آیم باز

چه گویمت که ز سوز درون چه می‌بینم                  

 ز اشک پرس حکایت که من نیم غماز

چه فتنه بود که مشاطه قضا انگیخت                     

 که کرد نرگس مستش سیه به سرمه ناز

بدین سپاس که مجلس منور است به دوست       

 گرت چو شمع جفایی رسد بسوز و بساز

غرض کرشمه حسن است ور نه حاجت نیست                 

 جمال دولت محمود را به زلف ایاز

غزل سرایی ناهید صرفه‌ای نبرد                           

 در آن مقام که حافظ برآورد آواز