صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن... "حافظ"

صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن                    

دور فلک درنگ ندارد شتاب کن

زان پیشتر که عالم فانی شود خراب                     

ما را ز جام بادهٔ گلگون خراب کن

خورشید می ز مشرق ساغر طلوع کرد                 

گر برگ عیش می‌طلبی ترک خواب کن

روزی که چرخ از گِل ما کوزه‌ها کند                       

زنهار کاسهٔ سر ما پرشراب کن

ما مرد زهد و توبه و طامات نیستیم                       

با ما به جام بادهٔ صافی خطاب کن

کار صواب، باده‌پرستی ست حافظا                       

برخیز و عزم جزم به کار صواب کن

ساقی به نور باده برافروز جام ما... "حافظ"

ساقی به نور باده برافروز جام ما             

مطرب بگو که کار جهان شد به کام ما

ما در پیاله عکس رخ یار دیده‌ایم               

ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

هرگز نمیرد آن که دلش زنده شد به عشق            

ثبت است بر جریده عالم دوام ما

پادشه خوبان داد از غم تنهایی ... "حافظ"

پادشه خوبان داد از غم تنهایی

دل بی تو به جان آمد وقت است که بازآیی

دایم گل این بستان شاداب نمی ماند        

دریاب ضعیفان را در وقت توانایی

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب... "حافظ "

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم بدار

خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب

خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب

ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست

خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب

می‌نماید عکس می در رنگ روی مه وشت

همچو برگ ارغوان بر صفحه نسرین غریب

بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت

گر چه نبود در نگارستان خط مشکین غریب

گفتم ای شام غریبان طره شبرنگ تو

در سحرگاهان حذر کن چون بنالد این غریب

گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند

دور نبود گر نشیند خسته و مسکین غریب

غریب... "حافظ"

گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

گفت در دنبال دل ره گم کند مسکین غریب

گفتمش مگذر زمانی گفت معذورم  بدار

خانه پروردی چه تاب آرد غم چندین غریب

خفته بر سنجاب شاهی نازنینی را چه غم

گر ز خار و خاره سازد بستر و بالین غریب

ای که در زنجیر زلفت جای چندین آشناست

خوش فتاد آن خال مشکین بر رخ رنگین غریب

می نماید عکس می در رنگ روی مهوشت

همچو برگ ارغوان بر صفحه ی نسرین غریب

بس غریب افتاده است آن مور خط گرد رخت

گرچه نبود در نگارستان خط مشکین غریب

گفتم ای شام غریبان طرّه ی شبرنگ تو

در سحرگاهان حذر کن چون بنالد این غریب

گفت حافظ آشنایان در مقام حیرتند

دور نبود گر نشیند خسته و غمگین غریب

زهر هجر... "حافظ"

درد عشقی کشیده ​ام که مپرس

زهر هجری چشیده ​ام که مپرس

گشته ​ام در جهان و آخر کار

دلبری برگزیده ​ام که مپرس

آن چنان در هوای خاک درش

می​رود آب دیده ​ام که مپرس

من به گوش خود از دهانش دوش

سخنانی شنیده ​ام که مپرس

سوی من لب چه می ​گزی که مگوی

لب لعلی گزیده ​ام که مپرس

بی تو در کلبه گدایی خویش

رنج​هایی کشیده ​ام که مپرس

همچو حافظ غریب در ره عشق

به مقامی رسیده ​ام که مپرس

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم... "حافظ"

فاش می‌گویم و از گفته خود دلشادم                

بنده عشقم و از هر دو جهان آزادم

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق            

که در این دامگه حادثه چون افتادم

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود              

آدم آورد در این دیر خراب آبادم

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض 

به هوای سر کوی تو برفت از یادم

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست             

چه کنم حرف دگر یاد نداد استادم

کوکب بخت مرا هیچ منجم نشناخت       

یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

تا شدم حلقه به گوش در میخانه عشق            

هر دم آید غمی از نو به مبارک بادم

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست          

که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک            

ور نه این سیل دمادم ببرد بنیادم